Eilandgedicht voor Dorpzicht
Eilanddichter Mare van der Mast wijdde vrijdag op verzoek van de provincie bij de opening van Dorpzicht een gedicht aan het nieuwe natuurgebied. Staand op een bankje vertelde ze hoe ze zich midden in Dorpzicht had laten inspireren tot het schrijven van een gedicht.
Het hoogste punt van een dorp
is een kerk.
Een lied of gebied stijgt daar op
naar de toren en de vogel
die draait in de wind.
Het hoogste punt van dit landschap
is de bank.
Verscheept en in stilte
van boom tot twee planken
waarop ik kan luisteren
naar dit vertakkend land.
Mijn verwachting was weinig
en het vermoeden haast niets, maar
ik zag hier een dorp,
een dorp in het klein.
Nerven verfijnen net als de kreken.
Kievit komt terug van een lange reis.
Zand zakt in de kom
van grootmoeders slenk.
Grutto roept een bode
voor een nieuwe lente.
Het riet zwaait naar stromend water.
Zout in de grond is nergens gelijk.
Vogels zijn niet meer bang voor het dier dat hen grijpt.
Het bos van gevaar is gekapt
voor de weide.
Een spriet verdort naar later.
Ik vond hier het kleine, groter dan ik.