Wat ik zeggen wou
Verwenteld Schaap
Onlangs maakte het Verpleeghuis met een aantal bewoners hun eerste uitstapje van 2017. Met de bus naar Oudeschild; de haven; het strandje daar; over de weggetjes rond De Hoge Berg, terwijl de begeleidster vertelde wat er zoal te zien was buiten. In gedachten was zij al in het voorjaar met overal weer krokussen; sneeuwklokjes en lammetjes, toen zij een verwenteld schaap in de wei zag liggen. Zij liet de chauffeur stoppen en wat achteruit rijden, zodat de inzittenden konden zien wat zij ging doen. Zij was daar niet op gekleed en geschoeid, maar dat weegt niet op zo'n typisch Texels moment. Zij klauterde over het hek; belandde op haar pumps in een modderige, natte wei en stevende rechttoe op het spartelende schaap af. Soms rollen die dan zomaar terug voordat je ze bereikt hebt, omdat ze met een uiterste krachtsinspanning de naderende onbekende redder voor willen zijn. Maar dit schaap niet; zij liet zich bij de onderliggende poten beetpakken en met een ruk en "hup" daar stond ze weer. Het geluksgevoel dat dan door je heen stroomt als zo'n schaap er keutelend en plassend vandoor gaat, bezorgt de redder een waar 'Garnegie-gevoel' en sterker nog het gevoel zelf ook een echte Texelaar te zijn.
Daarom vind ik dat het redden van een verwenteld schaap een onderdeel hoort te zijn.
Van de inburgeringscursus voor nieuwkomers op Texel.
Rien Mast,
Den Burg.