De stoute schoenen…
Bij de kerstkaarten zat een mooie brief, uit Alkmaar, van een oud patiënt. "Of in Alkmaar de Victorie begint, weet ik niet" schrijft hij, "het lijkt wel of er een bom ontploft is hier! Wat een spullen en dozen, verschrikkelijk!" Het is een man vol humor, die zich dapper door alle knippen en bulten op zijn pad heen slaat. Hij verloor zijn vrouw dit jaar aan ALS. Hij heeft haar tot het einde aan toe, met medewerking van ons zelf verzorgd. Ze hielden van het eiland, samen wandelen, fietsen, gezellig bridgen. Nu zijn vrouw is weggevallen, is hij terug naar de overkant, de kinderen en kleinkinderen. Een dappere beslissing, en ik neem me voor om hem als ik daar in de buurt ben eens te bezoeken.
Maar eerst brengen we een bezoek aan de overkant aan Peter en Jeannette den Braanker. De dominee is al weer een tijdje predikant in Dalen, en het wordt hoog tijd om eens te kijken hoe ze het daar hebben. Ik moet ook naar het ziekenhuis, dus laten we alles maar eens combineren. Manlief heeft een vrije week, dus de wekker gezet, want het is een aardig stukje rijden. De hond naar vriendin Jacomien in de vroegte, brood en koffie mee, hup op weg…
Als we een stukje rijden, begint het dag te worden en zal ik uit de tas tussen de benen de koffie schenken. Ik kijk naar beneden en begin heel hard te lachen. Manlief kijkt me aan.."Wat heb jij? Koffie vergeten? Nee, de koffiegeur komt me al tegemoet, heerlijk. Nee, aan mijn voeten prijken twee verschillende laarzen, verschillend van kleur, en hoogte. De linker is blauw, met een beetje hoge schacht, en de rechter is zwart. De hakken zijn ongeveer hetzelfde. Ik heb me in het donker aangekleed, en stom, nooit meer naar beneden gekeken. Fout en stout, zeg het maar, we kunnen er om lachen gelukkig. En bij het domineesechtpaar is het ook leuk, ze wonen prachtig. We eten gezellig met de kinderen, en lachen om Jeannette haar grappen.
Op de terugweg in het ziekenhuis vergaat het lachen me. Ik had al zo'n vermoeden, de linkerknie is reeds vervangen, nu zoveel klachten dat rechts ook aan de beurt is. De foto's liegen er niet om. Dokter Boonstra zal de flinke klus moeten gaan klaren. Jammer maar waar. Ik zie er tegenop als een beer. Ik sta liever aan het bed, dan dat ik er zelf in lig, maar dat geldt natuurlijk voor ons allemaal. Als we terugkomen om Souwtje de hond te halen, heeft Jacomien de koffie klaar." En hoe was het?", vraagt ze belangstellend. "Ja leuk bij de visite, maar beroerd in het ziekenhuis." "Dat dacht ik wel", zegt ze, en schuift het kalender blaadje van de woensdag 11 januari in mijn richting. "Die was er vandaag voor jou".
-Geluk is de moed om de dingen aan te pakken die veranderd moeten worden-
Als ik naar huis rij, denk ik: ja, verdikke, kom op! Als de oude baas kan verhuizen en de moed heeft na al het lief en leed, waar teut ik dan over. Laat ik de stoute schoenen dan maar gewoon aan trekken. Het liefst van hetzelfde paar natuurlijk……
Jozien