De Waarheid
Iedereen mag zichzelf journalist noemen. Een stukje hier, een tweet daar en je bent zo 'freelance journalist.' Niet meteen alles geloven wat je leest wordt daarom steeds belangrijker, maar slaan we er in door? Echte objectiviteit bestaat niet meer, als je het mij vraagt dan. Een eigen mening en cultuur kan je nooit helemaal verschuilen. De media, en dan vooral de lokale, veranderen extreem snel. De rol van Facebook en Twitter wordt groter en misschien in de toekomst zelfs wel het belangrijkst. Alleen het opsommen van feiten is geen journalistiek. Dat is gewoon luiheid met een objectief randje. Transparantie is veel belangrijker. Je kunt wel doen alsof je geen mening hebt, maar als journalist is dat gewoon hartstikke waardeloos. Zonder context heb je namelijk helemaal niets aan informatie en feiten. In het lokale nieuws is dit belangrijker dan ooit tevoren. De gemeente heeft steeds meer invloed, de taak als waakhond voor de journalist dus ook. Hoe schrijf je de waarheid en ga je om met alle kritiek daarna? Nergens hebben mensen zo duidelijk een mening als over de stukken in de lokale krant. Maar, je kunt nou eenmaal niet iedereen tevreden houden, je bent immers journalist, geen reclamebureau. Uiteindelijk is het belangrijk dat je weet wat je leest en waar het vandaan komt. Zo kun je zelf oordelen en feiten en meningen van elkaar onderscheiden. Op een plek als Texel is de drempel tussen de verslaggever en de inwoners ontzettend laag. Na twee dagen op de redactie ontdekte ik snel dat eilandbewoners gewoon binnen komen lopen met een weetje en een nieuwtje. Zo weet je dus precies waar het nieuws vandaan komt. Van jullie zelf namelijk. Dit zorgt voor een goeie band tussen de bewoners en de krant, maar ook voor ontzettend veel feedback. Op bijna alles wat er geschreven wordt, wordt ook gereageerd en elke fout wordt benoemd. Zo komt een krant er als de beste achter wat een doelgroep wil lezen. Dit zorgt misschien niet voor objectiviteit, maar wel voor geloofwaardigheid en vooral voor een ontzettend goed beeld van het eiland.
Jett Ruigrok