Verhalen
Alsof je als eerstejaars opeens in de zesde klas zit en uit alle macht probeert iets te snappen van de ingewikkelde sommen op het bord. Zo kan ik me soms voelen bij Texelaars die verhalen over vroeger vertellen. Je weet dat het belangrijk is wat er wordt verteld, maar eigenlijk ben je vooral bezig aanknopingspunten en grote lijnen te vinden zodat je niet kopje-onder gaat in alle voorbij komende details.
Het gevoel bekroop me van de week toen ik in De Cocksdorp was voor de onthulling van het eerste bordje in een serie van bordjes langs gebouwen in de Noordkop waar een verhaal aan vast zit. Het gesprek voor de krant was amper op gang of historische zaken uit De Cocksdorp kwamen tot in detail voorbij, terwijl ik eerst wilde weten hoeveel bordjes er worden geplaatst, op welke plekken en wie erachter zit om een beeld van het initiatief te krijgen.
Nu wil het geval dat ik in mijn vak niet braaf kan doen 'alsof ik aan het luisteren ben' als ik iets niet meer volg, maar simpelweg wel moet luisteren. Er moet immers ook iets op papier komen en een verhaal schrijft het beste als je het gevoel hebt dat je begrijpt wat de ander heeft bedoeld.
Kortom: blijven luisteren dus, ook al gaat een verhaal soms dusdanig van de hak op de tak dat ik er werkelijk geen jota meer van begrijp. En dan kom ik bij mijn punt: mensen met kennis van historie van het eiland zijn degenen die je het beste helpen om te begrijpen waarom vandaag de dag dingen zijn zoals ze zijn. Kortom, mensen die goud waard zijn vanwege hun historische kennis. Het gaat soms alleen verloren in alle details erom heen.
Daarom bij deze een pleidooi om bij het vertellen van verhalen over het eiland en over vroeger aandacht te blijven houden voor grote lijnen en aanknopingspunten. Dan is het voor een 'eersteklasser' te doen om de 'zesdeklasser' te blijven volgen. En dan word je ook geprikkeld om op een dag zelf een 'zesdeklasser' te worden die de opgedane kennis over het eiland weer mag doorgeven aan een volgende lading 'eersteklassers'.
Jeroen van Hattum