"Een beetje gek…."
Ik heb een klein lijstje voor me. Bij Donald heb ik een foto uit een oud boek bij laten maken. Er staat een groep zwemmers op. Als ik de vinger langs de natte hoofden laat gaan, vallen er zomaar een stel af. Mensen worden tegenwoordig oud, behalen nog helder en kwiek het eind van de duimstok. Maar heel veel ontvallen, worden weggerukt uit een levendig bestaan als ze nog in een opbouwfase zitten. Dat is hard, voor geliefden, voor ouders, broers en zussen en vrienden: een zware last om te dragen. Op de foto is er vreugde, saamhorigheid en adrenaline door de aderen. Er wordt gepraat, gelachen, geposeerd. Je kunt je bijna niet voorstellen dat er in een aantal jaren zo'n ommekeer komt dat er vier van de twintig niet meer zijn, om wat voor redenen dan ook. Ik doe het lijstje open en steek de foto erin, ze zullen me wel voor gek verklaren. Want wat stelt dat nu voor? Geen goede fotograaf, geen goede opstelling, en het is nog zwart wit ook! Toch doe ik het. Het gaat om het moment, ik wil het vasthouden, op mijn netvlies, ik wil het moment kunnen zien en voelen. Ik wil Annet weer zien lachen en met voorzichtige keurige slag haar borstcrawl zien maken. Ik wil haar vader horen praten, rustig horen uitleggen, wat we moeten doen. Ik zie lange Wouter, met zijn rode haar, rood van energie en wilskracht. Ik zie Douwe, eigenlijk een fietser, maar zo'n sportman, dat hij het gewoon heeft gered, hij is trots, zichtbaar en eenvoudig en dat wil ik delen.
Ik zie dit jaar zoveel mensen op dat netvlies, dat ik eigenlijk niet door wil naar dat nieuwe jaar wat na zondag begint. U vindt dat gek, voor u begint het nieuwe jaar op 1 januari. Voor als u het nog niet wist, ik zal u een beetje helpen, ik ben een beetje gek. Gek op de mensen waar je zomaar, als je het niet wilt, afscheid van moet nemen. Ik zou zo graag achterom willen kijken zondag en Jan Marcus bij de techniek lachend bezig zien. Ik zou zo graag door het raam van de school willen kijken en juf Christel met haar liefde voor de kinderen zien stralen. Ik zou zo graag Ko voorbij zien lopen met een rode broek en een hoedje op, zwaaiend. Ik zou zo graag Frans op zijn driewieler tegen willen komen trappend tegen de wind. Ik zou zo graag, Lisa aan de tafel op vrijdag, te gast bij Oma . Ik zou zo graag….. vult u het maar in, u heeft vast en zeker een dierbare, een vriend, vriendin... Misschien bent u ook wel een beetje gek, gek op..en heeft u net als ik moeite met loslaten en verdergaan. Een rouwkaart valt op de mat, ome Bertus uit Groningen, ik zie hem in de keuken staan, op de tafel, hij legde het elektriek aan, hij ging vissen met de oudste, maakte Groningse grapjes. Als u dit leest, nemen we deel aan zijn begrafenis. Ik zoek een foto, en zie hem naar me lachen. "Op of in buus". Ik steek hem in mijn zak ome Bertus, als het op is, blijft nog het zoete van de herinnering. Het mooie wat we met elkaar gepakt hebben in het leven. De herinnering die we koesteren…niet zo gek..
Jozien