Achter de schermen
100 jaar
Van de week was het weer zover: op bezoek bij een dame die de honderd heeft bereikt. Of in dit geval zelfs een dame die 101 is geworden. Wat me elke keer opvalt bij deze bezoeken; het zijn altijd dames die fysiek niet aan de tand des tijds zijn ontkomen, maar op wie mentaal weinig valt af te dingen. De mooiste herinnering op dat gebied heb ik aan mevrouw Maria Kuip-Huisman die in 2010 haar honderdste verjaardag vierde. Bedlegerig, maar binnen een paar seconden werd duidelijk dat het met haar een leuk interview voor de krant zou worden. In datzelfde jaar had ik ook een interview met de in Duitsland wonende Neel Zwan (een zus van Jan Zwan) die haar honderdste verjaardag op Texel vierde. Zij had een pittigheid over zich dat ik bijna geneigd was te vragen of ze toevallig ook nog zelf met de auto van Hamburg naar Texel was gereden.
Zo ook beide honderdjarigen die ik de afgelopen tijd aan het Schilderend mocht bezoeken. Mevrouw Riek Caspers-Dob vertelde enthousiast over de wijze waarop ze scrabbelt. Ik geloof het serieus dat ze je tijdens een potje Scrabble vierkant met letters en al van het bord veegt, honderd jaar oud of niet. Mevrouw Agnes Vonk-Janssen, bij wie ik afgelopen maandag was, had prettige ogen die eveneens levendigheid uitstraalden.
Die levendigheid werd bij haar vertaald in een opmerking van haar dochter dat er nog een appeltje met de krant te schillen was. Ik had net koffie en een koek gehad, dus het mes stond spreekwoordelijk gelukkig niet scherp op tafel, maar er was wel iets. Wat bleek: we hadden in de krant een paar keer een oude foto geplaatst van het Prins Hendrik Hotel met daarop de familie van mevrouw Janssen. Wat wilde het euvel: daar stond elke keer foutief de naam van de familie Dekker bij die toen ook in het Prins Hendrik Hotel woonde. Het moest Janssen zijn. Doordat de naam telkens foutief werd doorgegeven, kwam die ook verkeerd in het boek van Martin Vlaming over duizend jaar Oost. En van wanneer dateerde de fout: uit 1928... Die zag ik niet aankomen.
Nou is het niet gebruikelijk om na 88 jaar nog een fout in de krant te rectificeren, maar hier maak ik gráág een uitzondering. Daar wil ik wel een column aan wijden. Dan kan een mevrouw van 101 jaar oud zeggen dat zij de boel nog eens even heeft rechtgezet. En ik vermoed dat ze daar om kan lachen als ze dit stukje leest...
Jeroen van Hattum