P
Het was van dat weer dat we tegenwoordig ook wel eens hebben. Mistroostig. Het regent niet echt, maar als je een tijdje buiten staat ben je zeiknat. Zo'n fijne motregen. Het ontneemt alle zicht. Contrasten vervagen, de einder verdwijnt in de overgang van land naar lucht. Geen herkenbaar punt. Geen afstand meer kunnen schatten. Ik had al een dik uur naar de ruitenwissers zitten staren, die elkaar wisselend achtervolgden zonder dat een van beide tot winnaar werd uitgeroepen. Ook van dat weer dat stimulerend werkt op de dingen die ons nederig houden. Geen boom, geen struik. Niets, helemaal niets. Alleen maar die kale lange lege weg met aan weerszijden, nauwelijks waarneembaar slik. De triestheid vervaagde alles. Eindelijk dook er dan toch de langverwachte P op. De vangrail week naar rechts. Eindelijk kon ik stoppen en genieten van het landschap langs de Rømøvej.