Het glazen plafond…
Ik ben aan het klussen op de Ruyterstraat: elke dinsdagavond in het verfpak, handschoenen aan en de mouwen opstropen maar. Ja, de jeugd is besmet met hetzelfde virus, met opknappen haal je de eerste winst binnen. Er gaan veel uurtjes naast het gewone werk in zitten, maar we zijn jong en we willen wat. Dochterlief is super handig, draait haar hand niet om voor zaagklussen en samen hebben ze de smaak te pakken, het is leuk om te zien hoe het per dag vordert. Als ik in een klein slaapkamertje aan het deuren rollen ben, heb ik een flashback, zo'n "AHA Erlebnis". Het is nog niet zolang geleden, voor mijn gevoel, dat ik aan de Ruyterstraat het babykamertje aan het schilderen en behangen ben. "Dit zou wel een leuk babykamertje kunnen zijn?", vertaal ik mijn gedachten. Maar ik kom gauw op aarde terug met mijn voeten. Ik had me te vroeg een beetje rijk gerekend. "Dit wordt de inloopkast mam, dat is echt heerlijk overzichtelijk." O ja, dat had ik kunnen weten. Natuurlijk, en ze hebben gelijk, het is hun leven. Eerst nog genieten van je jonge werkjaren, en ook als vrouw wat zien op te bouwen, niet verkeerd. Zie maar in de maatschappij met je talenten vooruit te komen, ook voor de vrouw is er nu ruimte voor ontwikkeling en doorstroming. Ik was woensdagmorgen vroeg eigenlijk een beetje verbaasd dat het glazen plafond in Amerika geen flinke barst had gekregen. Ik had Hillary en haar aanhangers te vroeg rijk gerekend. Met mijn beide voeten weer op aarde en mijn mond open kijk ik naar de beelden op tv. Even later pak ik de krant, ja er hebben vaker stunts plaats gevonden. Maar zoveel kiesmannen zijn er tegen de verwachtingen in naar de mannelijke kandidaat, dat ik echt even moet bijstellen. Ik kijk naar zijn runner-up en luister naar zijn speech. Nee, Hillary is niet doorgestroomd, ze moet het ook even verwerken. Ze zwijgt, is stil. Ze was haar inloopkast, haar slaapkamer al een beetje aan het inrichten in het Witte Huis. Voor haar gevoel was de tijd rijp in Amerika om de eerste vrouwelijke president te worden, om door dat onzichtbare verdraaide hardnekkige glazen plafond te stoten en baanbrekend te zijn voor vele vrouwen. Heel Nederland dacht dat het zou gaan gebeuren, Jet Bussemaker voorop, vermomd als miss Clinton, maar niets was minder waar. Ik zie Neelie die op "lipjes getuit, borstjes vooruit" van Marijke gaat lijken. Ze proberen allemaal mee te liften naar boven, naar het plafond. De dames swingen erover, dikke pret. Maar nu de swingstaten anders hebben besloten over de grote plas, is de harde werkelijkheid daar. Amerika was niet rijp voor een lady. Schoonzoon loopt met gipsplaten de trap op, meten is weten, Makita en schroeven pasklaar. "Zo, nu het plafond erin man?", vraag ik naar een bekende weg. "Nee, nee, we laten het open ma, er komt geen plafond in. Dat werkt ruimtelijk!" Ik schiet in de lach, die dochter van mij is een bofkont…
Jozien