@TXL
Nu al weemoed
Na eenentwintig jaren in dit leven, maak ik een testament op van mijn columns. Niet dat ik geld of goed heb weg te geven, voor slimme jongens blijf ik nog steeds een deugd. Maar ik heb nog wel wat mooie idealen, die ik zal blijven delen, alleen niet via krant. Mijn tijd hier is nu wel eens gevlogen, ik maak ruimte voor de jeugd. Na vier en half jaar lang, om de twee weken achter elkaar bloed, zweet en tranen geschreven te hebben is voor mij nu de koek op. Genoeg Nederlandse songtekst: ik stop met schrijven voor de Texelse Courant.
Toen ik als zestienjarige begon met schrijven wist ik niet dat ik dit zo lang vol zou gaan houden. Na mijn eerste column geschreven te hebben was ik zó zenuwachtig dat ik bijna gelijk alweer wilde stoppen. Misselijk werd ik er van. Wie had gedacht dat ik, 4,5 jaar later, honderden stukjes vol had geschreven. Vaak over niets, vaak over van alles. Maar voornamelijk over het leven van een heel gewoon Texels meisje. Het heel gewoon Texelse meisje dat uitgroeide van jonge onervaren eilander tot een jonge ervaren eilander/stedeling.
Lief en leed heb ik gedeeld. Sommige stukjes zijn onder erbarmelijke omstandigheden geschreven. Lees: in een internetcafé in een ver land, op mijn telefoon stiekem tijdens de les of 's ochtends heel vroeg je bed uit moeten komen om dat rotstukje te schrijven terwijl ik er pas om 4:00 uur in lag. Zat ik daar weer met een kater achter mijn laptop. Het heeft me ook veel mooie momenten opgeleverd: spontane gesprekken in de supermarkt ('zeg, ben jij dat meisje van de krant of is dat je zus?'), op verjaardagen of op straat. Dat mensen zeiden: 'goh, je zet me nu toch niet in de krant hè?' terwijl ze dat liever wel wilden.
Tja, en wat ga ik nu doen? Helemaal niks. Het krantleven heeft me gesloopt. Cruise naar de Bahama's, verwacht ik, afscheidscadeautje. Verder niks. Ik verlaat mijn plek op de vrijdagmiddag en maak plaats voor iemand nieuw. Er komt op mijn plek opnieuw een jonge middelbare scholier, op dezelfde manier hoe ik hier gekomen ben. Genoeg geneuzel: bedankt voor uw tijd, bedankt voor het lezen. Tot ziens.
Katja Schraag