Op de vloedlijn van feiten en fictie
Het dorpsleven is als een mijnenveld. "Maar als je weet waar je je klompen neer moet zetten, is het kinderspel." Goedbedoeld advies van een dorpsgenoot aan Anna, een carrièrevrouw die rust zoekt op het eiland en hoofdpersoon in de roman "Dropdorp".
Het dorp waarin de roman van bijna 350 pagina's zich afspeelt wordt niet met name genoemd, maar het doet wel héél sterk denken aan Den Hoorn, zoals de lezer in de personages ook Hoornders zal herkennen. Zoals Harald, de uitbater van een café-restaurantje, De Potvis die wel erg veel gemeen heeft met Willem Ham. Diens uitgebreide whiskyverzameling, die zijn herberg tot een pelgrimsoord voor liefhebbers heeft gemaakt. Ook is er de schapenboer: ''Geen droog brood is er te verdienen met schapen mevrouw." Als ze vraagt waarom hij er dan toch mee doorgaat, zegt hij: "Het eiland zonder schapen zou een dooie boel zijn. Wij hebben daar een bepaalde verantwoordelijkheid in en die zullen we niet ontlopen. Niet alles in deze wereld is tot geld te herleiden."
Jan Drijver
Den Hoorn als decor is geen toeval, schrijver Jaap Dik heeft er gewoond en is zelfs een ver familielid van Jan Drijver, de vogelwachter naar wie de school is vernoemd. Dik komt uit de uitgeversbranche en was grondlegger van detacheringsbureau [De Redactie] dat redacteuren en communicatiemedewerkers plaatst. Inmiddels is hij met pensioen en nu is hij actief als schrijver.
"Dropdorp" maakt duidelijk dat goede communicatie, zelfs in een kleine gemeenschap, geen vanzelfsprekende zaak is. ''In een dorp zit je dicht op elkaar, je hebt goed zicht op de mooie en zwakke kanten van elkaar, we weten veel van elkaar, maar veroordelen niet. Geven en nemen, 't skeert niet zo skerp", vertelt de medewerker van de groenteafdeling van de plaatselijke super tegen Anna. Na een eerste kennismaking met het dorp besluit ze rigoureus de bakens te verzetten. Ze kiest voor de rust, de bezinning, de onthaasting van het eiland. Ze koopt er een huis en neemt zich voor onderdeel te worden van de kleine gemeenschap en zich te verdiepen in de codes, tradities en ongeschreven regels. Makkelijker gezegd dan gedaan. Het dorp blijkt geen eenheid, maar een lappendeken, een legpuzzel die voor een buitenstaander moeilijk in elkaar is te passen. Om wille van de lieve vrede worden er openlijk geen ruzies uitgevochten, maar onder de oppervlakte speelt van alles. Men is voorzichtig met het uitspreken van meningen, het vermijden van conflicten is er tot kunst verheven, een plek waar veel inwoners strikte neutraliteit bewaren, zoals Nederland in de Eerste Wereldoorlog. Je komt elkaar altijd weer tegen. Om aan de saaiheid te ontkomen, heerst er wel een enorme honger naar nieuwtjes, het roddelvirus waart rond. "Op de vloedlijn van de harde informatie, begint de speculatie", krijgt ze te horen. Opgaan in de anonimiteit, zoals Anna gewend was in de stad, zal hier niet gaan. Als nieuwe inwoonster is ze interessant en zorgt voor reuring. Zeker doordat ze jong is, enigszins mysterieus, chique, goed verzorgd en single.
De Duinpan
In café De Duinpan, waar alle nieuwtjes worden besproken, gaat ze al snel over de tong. Anna zal keuzes moeten maken. Dat moment dient zich aan als ze zich na een biljartavond over een opdringerige dorpsbewoner ontfermt en ze middelpunt wordt van een agressieve roddelcampagne. Een ontnuchterende waarheid, nadat het dorp zich eerst als "zachte schapenwol" aan haar heeft opgedrongen.
Dik, die veel metaforen gebruikt, schetst een uitgesproken beeld van het dorp en z'n bewoners. "Als schrijver ontkom je er niet aan om persoonlijke ervaringen in je verhaal te verwerken." Niet alleen van Texel, ook uit Amsterdam. "Ik ontmoette er jongeren die het ogenschijnlijk goed voor elkaar hadden, maar die toch niet lekker in hun vel zaten." Maar Dik benadrukt ook dat het overgrote deel is gebaseerd op zijn fantasie. "Dat is het mooie van het schrijverschap."
"Dropdorp" is voor €13,95 te koop bij Nauta Boek. De opbrengst komt geheel ten goede aan Kathelijne's Kinder Fonds Zambia.