Telefoonloos
Donderdagochtend, een regenachtige dag. Ik zit op de boot naar Amerika (grapje, ik zat gewoon op de TESO). Ik stap op de bus die naar het station gaat en merk ik dat ik mijn 16GB smartphone heb laten liggen op de boot. Hoe krijg je het ook voor elkaar. Ik overweeg om snel de bus uit te stappen om de boot weer op te gaan, alleen dat was helaas geen optie. Ik had een werkbespreking in Den Haag waar ik bij moest zijn. Telefoonloos ging ik op avontuur. Waar kan je tegenwoordig nog iemand bereiken zonder telefoon of laptop? Ik had kleingeld bij me. Op dat moment kwam ik erachter dat telefooncellen dus helemaal niet meer bestaan in onze wereld. Ik ben ook zo onbekend met telefooncellen dat ik niet eens zou weten hoe ze werken én dat ik eerst telefooncels typte, in plaats van telefooncellen. Goed, ik mocht bellen bij de kiosk bij de trein. Na een trein gemist te hebben en 100 keer gebeld te hebben, kreeg ik iedereen te pakken en mijn telefoon zou apart gelegd worden op de boot.
Ik begon aan mijn reis naar Den Haag. Ik wist vaag het adres en hoe ik daar moest komen. Toen ik op een gegeven moment in de stromende regen op mijn treinstation moest overstappen op de tram, kwam ik erachter dat er vier richtingen waren en ik niet wist welke halte ik had. Zonder telefoon kom je nergens, kwam ik achter. Ik ging opzoek naar een persoon die wel fatsoenlijk zijn telefoon bij zich kon houden. Door de regen stond iedereen die ik aan wilde spreken heel gesloten in een paraplu of regenjas te facebooken, dus niemand was echt gewillig mij te helpen. Uiteindelijk ben ik weer naar de kiosk gegaan (hoera voor de kiosk die dag). En de bepukkelde jongen achter de balie kon mij helpen. Ik kwam nog net op tijd bij de bespreking. Na deze reis en na de werkbespreking zat er niks anders op dan terug te reizen naar Texel. Dit keer zonder reisinformatie. Uiteindelijk na zo'n 8,5 uur reizen, twee boten en twee keer op Texel geweest te zijn had ik eindelijk het stomme electrische apparaat weer terug. Wat een feest.
Katja Schraag