De rode vlag…
U heeft haar vast wel gezien, Hillary versus Donald, ze gaven elkaar de hand, en gingen vervolgens oorlog voeren. Iets anders kan ik het niet noemen. Of de vrouwen-"liefhebber" als stier was aangetrokken tot het rood van Hillary, ik weet het niet, maar hij reageerde fel met de woorden: "ze ziet er niet uit, ze heeft geen uithoudingsvermogen". Nee, Donald is een knappe atletisch gebouwde tijger, hij heeft op zijn uiterlijk een grote voorsprong, dat is waar. Hij denkt in ieder geval dat het waar is. Om over de inhoud nog maar te zwijgen. Sommige mensen bezitten een waarheid die ver van de realiteit af ligt, dus van bijstellen komt bijna niets. Hillary bleef aardig rustig en pareerde op haar manier, weloverwogen. Maar op een gegeven moment sloeg ze terug met het financiële item. Er kwam een kwak giftigheid voor de voeten van Donald. Soms is het goed om je grenzen aan te geven, en zeker als je weet dat het doel waarnaar je streeft 180 graden de andere kant op ligt. Maandag liep ik, op zoek naar een warme rode jas, een oude wijkverpleegkundige tegen het lijf. Ik kom bij een vroegere buurman van haar in de zorg waar zij ook mantelzorger was, dus zei vroeg meteen belangstellend: "Hoe gaat het?" Ze verontschuldigde zich erachteraan: "Ja ik heb geen tijd meer, mijn man is ook opgenomen." "Goh wat akelig, in het Verpleeghuis?", vroeg ik op mijn beurt, maar daar bleek geen plaats, dus de wijkzuster van weleer gaat zo vaak mogelijk op bezoek bij haar dementerende man aan de overkant. Dat is verkeerd. Ze heeft 40 jaar samen met haar man de Texelse samenleving van zorg en diensten voorzien, haar man vele jaren thuis nog getracht te verplegen, en nu ze mag gaan steunen op onze Texelse voorzieningen, ons eigen vangnet, moet ze vermoeiend en beroerd reizen, zit haar man in een totaal vreemde omgeving. Dat deugt niet. Gisteravond was het item op tv. Een ernstig tekort aan verpleeghuisbedden. Dit zagen we op onze klompen aankomen toch? Grote vergrijzing, veel meer ouder wordende patiënten in de zorg en verpleeghuizen sluiten. Je hebt geen telraam nodig om dat tekort te signaleren. Over 10 jaar is dat aantal nog meer toegenomen. De wijkverpleging en de mantelzorger, de buurvrouw, de noem maar op kunnen dat grote gat niet dichten. Er is een stadium dat het thuis niet meer lukt, en dan moet er als er niet geluisterd wordt, als er niet gereageerd wordt, als er geen actie wordt ondernomen, gesleept worden met mensen. Dan vertoeven inwoners van ons eiland in een andere gemeente om daar zorg te ontvangen. Dan gaat de vrouw die duizenden patiënten heeft verzorgd in een ander verpleeghuis op bezoek. Ik denk dat het in den lande en op ons eiland tijd wordt dat de oren en ogen open gaan bij de politiek, dat er geluisterd wordt, onze rode vlag waait, dit is de waarheid..er moet geld komen uit het pakhuis, er ligt genoeg, het moet alleen prioriteit krijgen.
Jozien