Erkend dierenvriend
Dierenvrienden kunnen gerust zijn: als Wim Timmer uit Oost een dier aait, dan gebeurt dat vakkundig. Hij is Gediplomeerd Dierenvriend, als sinds 1957, nadat hij een opstel had geschreven over Werelddierendag.
Het zal je maar overkomen als meester. Je school heeft meegedaan aan een landelijke opstelwedstrijd over dierendag. We hebben het hier over het jaar 1957. Werelddierendag is dan nog maar 27 jaar oud en moet goed onder de aandacht gebracht worden. Iemand van de dierenbescherming is maanden geleden langs geweest om de leerlingen extra te motiveren. Wilden ze een opstel schrijven over dierendag? Er was een diploma mee te verdienen, dat was niet mis. Het opstel mocht overal over gaan, als het maar iets met zorg voor dieren te doen had. Voor extra motivatie had hij alvast een sprekend voorbeeld gegeven: stel je toch eens voor, je vindt een ooievaar langs de weg met een gebroken poot. Wat doe je dan? Ga je het beest verzorgen, vraag je je moeder om een lapje of breng je hem naar de veearts? IJverig waren de kinderen aan de slag gegaan. De een na de andere ooievaar werd verbonden en opgelapt. De meester keek met plezier zijn ploeterende schare aan; ze waren goed bezig. Zou zijn school in de prijzen vallen? Hij kende zijn pappenheimers en had zo zijn hoopgevende gedachten over bepaalde briljant schrijvende leerlingen. Nee, Wim Timmer hoorde daar zeker niet bij. Maar wie schetst zijn verbazing als er op zekere dag een envelop in de bus valt met een Diploma Dierenvriend voor Wim! Hoe was dat nou toch mogelijk! Die jongen kon toch helemaal niet schrijven?
"Ik was zelf ook verbaasd hoor", vertelt Wim. Ik was inderdaad niet goed in opstellen, maar wat bleek? Bijna iedereen was met de ooievaar aan het verbinden geslagen, spalken, lappie, bedje van stro maken. Ik kon me daar niks bij voorstellen. Op Texel hadden we geen ooievaars. Maar wel konijnen en die had ik! Iedere dag ging ik met een zak langs de tuunwallen om vreten te zoeken, soms zelfs met de fiets een heel stuk verderop als het 'knieneblad' in de buurt schaars werd. Ik mestte het hok uit, woog mijn konijnen en was er iedere dag mee bezig. Ik heb dus gewoon verteld over mijn eigen konijnen. Ik kan me nog de stomme verbazing herinneren waarmee de meester mij het diploma uitreikte en dat doet me na al die jaren nog wel eens glimlachen. Laatst vond ik het diploma weer, een kostbaar stuk in deze tijd waarin niks zonder getuigschriften en diploma's gaat. Als ik een dier aai, kunnen de instanties ervan verzekerd zijn dat het vakkundig gebeurd. Dat moet toch een hele geruststelling zijn voor iedereen die zich met dierenwelzijn bezighoudt. Helemaal op 4 oktober."