Moderne Roodkapjes
Geen wilde dieren in het bos, maar wel drie moderne "Roodkapjes''. In de persoon van Kim Smit, Hanna Goemans en Lieke van Gils. Hoofdpersonen in de dansfilm ''Hide & Seek'' van Ericka Voortman van het Danslaboratorium.
Een dansfilm, maar ook een kunstzinnige beleving, die zondag zijn première beleefde. De Dennen vormen het decor van dit drieluik waarin Lieke, Hanna en Kim, drie zestienjarige dansleerlingen, frank en vrij hun bewegingen maken. De één kalm, beschouwend en soms driftig met gebalde vuisten, de ander vol magische dynamiek en vuur. De derde stort zich eigenzinnig languit op de grond, zandkorrels en bladeren kleven aan d'r haar en aan haar kleding. Bewegingen zonder tekst, wel muziek. Beelden lopen in elkaar over, dan weer vertraagd, dan weer versneld, tempo van muziek en beweging variëren, lopen uiteen. De bewegingen, combinaties en effecten zorgen voor dynamiek. Het ontbreken van tekst geeft het iets mystieks en spannends. Bijzonder om te zien en te ervaren, wat er precies gebeurt en waar het toe leidt, het is aan de kijker om dat zelf bepalen. Zoals dat gaat met kunst.
Ericka Voortman maakt elk jaar een dansfilm. Dit jaar was het idee om een thriller te maken. Maar hoe maak je van drie pure meiden een thriller? Ze nam haar drie dansleerlingen mee naar het bos en liet ze daar dansen, helemaal op hun eigen manier. Alle remmen los, improviserend, vol vuur, zonder weerstand en geen enkele beperking. Het resultaat legde Ericka vast op film. Op zich al een prestatie van de danseressen om, uit de comfortzone van de dansstudio en voor de draaiende camera, je eigen ding te doen.
Als cineaste haalde ze bij het monteren alle trucs uit de kast, maar was niet tevreden met het resultaat. Ze gooide alle versies weg. "Kill your darlings", heet dat in de filmwereld. En ze begon helemaal overnieuw. ''Ik gooide alles om en er bleven beelden over van drie fantastische meiden. Maar die hadden niet zo'n gevaarlijke uitstraling. Wat te doen?'' De maakster houdt niet van nep, namaak of mooier maken dan het is en, zo hadden de meiden haar op het hart gedrukt, het mocht geen "zielig filmpje'' worden. Pure dans dus, de taal van het lichaam. Elk in haar eigen stijl: lyrisch, staccato en robuust. Bewegingen die ze op die zonnige middag in juni met haar camera registreerde. Spiedend vanachter een boom, wachtend tot ze toe zou slaan. ''Als ware ik de grote boze wolf.''
De film toont het licht door de bladeren, de bewegingen tussen de bomen, liggend op de grond, stof en bladeren op huid en haar. Met wat verbeelding een lijk misschien? Waar verstoppertje spelen in het bos al niet toe kan leiden. Zou Hide & Seek dan toch een thriller zijn geworden? Zoals gezegd, het is aan de kijker.
Het maken van een film, in dit geval met een lengte van een minuut of achttien, is een tijdrovende bezigheid. Honderden uren moet de maakster er in hebben gestoken. De première zondag was niet in de bioscoop, maar bescheiden in het gebouw van KTF, ook in gebruik als dansstudio. Voor ouders, andere familie en vrienden. Toch zou deze artistieke film wel een breder publiek verdienen.