Een nieuwe bril.....
Traanogen, je armen uitstrekken om het beter te lezen, moe zijn, knipperen, ik heb moeite met kleine lettertjes, is het de drukte of de ouderdom, of allebei? Ik neem een bril mee uit het Kruidvat en dat helpt aanzienlijk. Ons oog is een vernuftig apparaat, het laat het licht binnen door het doorzichtige hoornvlies, dat gaat door de pupil, eigenlijk een opening in de iris, het gekleurde rondje, dat kan vernauwen en verwijden door de ooglens naar het netvlies. Daar wordt het als een ouderwetse film weergegeven, zij het op z'n kop, en omgezet in elektrische energie als signaal naar de oogzenuw, die het op zijn beurt naar de hersenen doorgeeft. De hersenen zetten alles weer rechtop! Dat is een mooi gegeven! Dat zien wij!
Mijn zwembril was ook aan vernieuwing toe, lekkage, en zere rode ogen. Een verademing, ook het koude zeewater in de warme dagen. We zijn laat, maar een beetje tegenstroom is goed voor de training voor zondag met de cityswim. Jannie en ik wisselen het laatste nieuws en duiken onder water. Op de terugweg zwenk ik altijd wat uit de zee op, Jannie blijft liever onder de dijk.
Ik zie een groep surfers, en als ik nog eens ademhaal zie ik Ranomi, de prachtige zwemster bovenop de plank balanceren. Ik krijg een schok. "Het is tijd voor vakantie Ernie, je droomt, zeg ik tegen mijzelf." Nog even verder de balkacrobate Sanne Wevers, ze lacht naar me, ik schuif mijn bril omhoog, het is geen droom. De mensen die we hebben aangemoedigd, waar we 's nachts het bed voor uitgingen, onze helden, hier op mijn, ons surfstrandje! De buitenzwemmer goed voor goud. Wauw, mijn wereld staat even op zijn kop, het netvlies kan het bijna niet bevatten. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik roep naar Jannie, ik moet lachen, ik knipper met mijn ogen, ongelooflijk.
Die kanjer, die surfer, die gouden Tesselaar, heeft met zijn broer, zijn vader, Morten en Floris de Olympiërs een gouden middag gegeven. Gewoon dat gevoel, daar aan die dijk. Het gevoel van met elkaar, dat heeft hij bewerkstelligd. Hulde jongen, dan ben je groot in mijn ogen. Groot respect voor de manier waarop je jouw sport en Texel neerzet. Bijzonder, teruggaan naar de plek waar alles begon. Als ik uit het water stap de dijk op, zit Epke over de wadden uit te kijken. We praten met elkaar bij de handdoek, ik vraag naar zijn hand, zijn vingers getaped, nog kwetsbaar. Een lieve zachte jongen, zie ik in een oogopslag. Kwetsbaar ook in de resultaten: " We zijn allemaal maar mensen kerel, en jij bent de top, dat verandert niet door die val op de mat. Jij staat voor altijd op mijn netvlies. Die film met de woorden van Hans van Zetten, met goud, heeft een plek bij ons allemaal voor altijd". Hij moet lachen, en kijkt me aan: "Ik hoop dat het weer gaat lukken." Ik knik naar hem: "Hoop is ons drijfvermogen, maar nu moet je de zilte zee in. Vooruit, je kuif is nog droog, heb je een goede zwembril?
Jozien