Strenderpop: "Wat er ook gebeurt, gewoon doorspelen''

Bij Strenderpop gaat het nog net zo als 25 jaar geleden. Toch is er wel wat veranderd. Nu loopt iedereen met een mobieltje op zak. Een stralende presentator Jan Bloem van organisator STOP toonde me daarmee halverwege de middag Buienradar. ''Geen wolkje aan de lucht, we houden mooi weer.'' Een Bierradar had Jan er niet op. Want daarop zou er vast een rode vlek boven dit veldje hebben gehangen.

Het is al vroeg druk en gezellig, ook de eerste bands hebben over belangstelling niet te klagen. Het zonnetje schijnt, de bosjes geven beschutting tegen de aantrekkende wind, de stemming is uitgelaten. Er klinkt muziek, volle flesjes Amstel worden uitgedeeld. Kinderen houden je in de gaten, zodra ze ook maar half het vermoeden hebben dat het flesje leeg is, kijken vragende ogen je aan, pakken het lege flesje aan en haasten zich naar de volgende. De logistiek is hier efficiënt geregeld.

Een feest voor jong en oud, zo begon het 25 jaar geleden en zo is het nog steeds. Texelse bandjes, een drankje, patatje en hier en daar een jointje, luisteren en/of bijpraten, ongeveer de jaarlijkse reünie. Een kleinschalig popfestival dat zo mogelijk meer waardering oogst dan ooit. Het veld stroomt snel vol, niet eerder heb ik hier zoveel volk gezien. Bands, twintig in totaal, die vrijwel zonder onderbrekingen van één uur tot tegen tienen spelen. Na elk optreden wordt er gewisseld van podium. In een enkel geval met dezelfde muzikanten. Zoals Jonas den Brok. Eerst als bassist bij Bluesselect in de muzieknis, het aansluitende optreden bast hij met zijn reünieband Flat Broke op de trailer. Jonas zit er niet mee en doet gewoon zijn dingetje. Zo heb ik drummers Biem en Hans Vlaming ook meerdere keren zien spelen. Zelf mag ik twee keer aantreden. ''We spelen al twintig jaar samen, dus moeten we dit jaar wel op Strenderpop staan'', stuurde zangeres Moniek Bruijn aan op het eerste optreden. Drummer Eric van Deure, de kaashandelaar uit Enkhuizen die veel op Texel is, en zijn maat en gitarist Willem Boon stonden ons bij. Woensdag bleek dat de bassist niet kon. ''Ga jij toch effe bassen, Gerard.''

Een paar uur later het andere optreden, met buurman en gitarist Pieter Drijver en zangeres Mariëlle Nitzsche. Voor hen de eerste keer op het podium van Strenderpop, dus best spannend. Dat nam nog toe toen bij het eerste nummer de geluidsinstallatie ongevraagd bijgeluiden produceerde, de podiumversterking zodanig ontregeld was dat ik de gitaar van Pieter niet hoorde en de moed bijna in de schoenen zonk. Maar het advies: ''Wat er ook gebeurt, gewoon doorspelen'', was goed in de oren geknoopt. Over het podiumgeluid moet je trouwens niet zeuren, zelfs bij de Stones is het niet volmaakt. ''Ik zou wel eens tussen het publiek willen staan en naar de Stones luisteren'', schijnt Mick Jagger eens te hebben gezegd. Nadat de technici hadden ingegrepen, kregen we de smaak te pakken, begon onze zangeres steeds meer te stralen en werd op het veld uit volle borst meegezongen. Mariëlle groeide uit tot de koningin van Strenderpop. Maar daarna weer gewoon het veld op. Nooit eerder werd mij daar als muzikant een handtekening gevraagd. Gekscherend zei ik tegen de dame in kwestie: ''Alleen op de borst.'' Waarop ze haar decolleté liet zakken. Tot beschaafde hoogte, we houden het wel netjes.

''Als jij hier twee keer speelt, kun je toch geen objectieve recensie over Strenderpop schrijven'', wreef een luisteraar me onder de neus. Ik hield hem voor dat dit een voorbeeld van actieve Texelse journalistiek is. En dat we in dit stukje niet alle bandjes langs de meetlat leggen. Over het festival zelf hoorde ik alleen maar enthousiaste geluiden. Maar er was ook gezeik, veel gezeik zelfs. Over de wachtrij voor het mannentoilet. Dat vrouwen moeten wachten, was men wel gewend, maar mannen...

Vooral een middag met grote muzikale variatie, van pop tot punk en van rock tot blues. Muziek gespeeld door aanstormende popmuzikanten en gelouterde spelers. Allemaal onbezoldigd en vrijwillig, net zoals de tien man sterke organisatie STOP. Zonder wanklank, kleurrijk, zeker het laatste optreden van Da Tooterzzz, dat met een oranje en blauw rookgordijn werd afgesloten. Daarna keerde overeenkomstig een oud gebruik klokslag 22.00 uur de rust weer terug in Oosterend.

Gerard Timmerman