Dorian
Het zal 2006 zijn geweest. Bij het sportprogramma van Radio Texel hebben we Marc van Rijsselberghe een uur lang te gast om over windsurfen te vertellen. Dorian is ook mee naar de studio. Een puber nog die net als broer Adriaan goed surft. Dorian geeft in die dagen net als vandaag de dag keurig antwoord op vragen, al blijft de lengte van de antwoorden vaak beperkt tot een spreekwoordelijk beleefd 'ja' of 'nee'. Je moet doorvragen als je meer wil weten. Meestal hebben we Marc in de uitzending om te vertellen waar hij met de jongens is geweest en hoe het gegaan is. Met dank aan Marc wordt in die dagen de topografische kennis van Europa aardig op peil gehouden, want hij rijdt wat landen af om met Adriaan en Dorian aan wedstrijden mee te doen. Op een gegeven moment komen in het studiogesprek de Olympische Spelen ter sprake. Dorian wil daar inderdaad graag aan mee doen. Nog twee jaar en dan zijn de Spelen in China zegt de presentator. Marc en Dorian schudden echter nee. Ze gaan niet voor China. Ze willen meedoen aan de Olympische Spelen die in 2012 in London gehouden zullen worden. Verbazing bij de presentator en ook bij mij als technicus achter het mengpaneel. London klinkt op dat moment bijna als een lichtjaar weg. Het duurt zelfs nog een tijd voordat de Spelen in China beginnen. De zelfverzekerdheid bij Marc en Dorian is dan echter ook al onmiskenbaar. De kaarten worden bewust op London 2012 gezet. Het jaar 2016 komt in dat interview nog niet ter sprake. Gelukkig maar, want je zou ze anders op zo'n moment nog bijna voor gek verklaren ook. Nu, ongeveer tien jaar na dat altijd bijgebleven interview, kan een balans worden opgemaakt. Twee keer Olympisch goud voor het windsurfen, maar wat mij betreft ook goud voor planning, visie en begeleiding. En wat een genot om Dorian nu losjes, ontspannen en volwassen met oog voor zijn omgeving voor microfoon en camera te zien praten. Daar mag gerust nog een keer een gouden medaille tegenaan; een voor groei en ontwikkeling!
Jeroen van Hattum