Tien over Tessel
Ouder worden
'Leeftijd komt met gebreken' is het gezegde. Nou, dat merk ik nu al. Over een paar weken bereik ik de mooie leeftijd van vijfendertig jaar. Piepjong zou u zeggen, maar mijn lijf denkt daar anders over. Ik heb bijna een abonnement bij de fysiotherapeut. Net als vele anderen; het lijkt wel een onderdeel van het dagelijkse leven te worden.
Mijn nek is het voornaamste onderdeel wat gekneed wordt. Maar ook mijn onderrug, knie en momenteel schouders zijn favoriet. En steeds hetzelfde; paar keer kneden en oefeningen doen totdat het weer gaat. Dan mag de fysio weer even andere Texelaars plagen. Mijn valkuil is dat ik er pas heen ga wanneer het eigenlijk al te laat is. Hoge pijngrens heet dat geloof ik. En ik kan u zeggen, wanneer het kneden dan begint, weet ik soms niet waar ik het zoeken moet. Tegenwoordig gaan er steeds meer lichaamsdelen opspelen en sta ik soms op met stijve gewrichten. Het klinkt als 'normale ouderdomsklachten', maar ik had graag gezien dat deze mankementjes nog even zouden wachten met tevoorschijn komen.
Het zou toch peanuts voor me moeten zijn om 100 baantjes te trekken in een zwembad? Toegegeven, ik zwem zelden dus 100 baantjes in één keer is dan misschien wat teveel van het goede. Ook ontdek ik al de nodige lachrimpeltjes; over mijn grijze haren nog maar te zwijgen! Blij dat er haarverf bestaat. Niet alleen mijn lijf geeft aan dat ik ouder wordt, ik merk het ook op andere vlakken; ik word aangesproken met 'mevrouw' en mijn jeugd is ook al vijfentwintig jaar geleden. Ik vind het heerlijk hoor de muziek uit de jaren '80 en '90, maar ik denk niet dat de jeugd van nu het zal waarderen. En wat een verschil tussen 'Kinderen voor Kinderen' van toen en nu! Overigens, wanneer ik aangesproken word met 'mevrouw' of 'u', weet ik niet hoe snel ik dat kan omzetten naar 'Tineke' en 'jij/je'. Het is wel netjes en ik waardeer het ook (mijns inziens getuigt het van een goede opvoeding), maar het hoeft (nog) niet voor mij.
Ergens vind ik het wel bijzonder, het 'ouder worden'; nu zijn wij degenen die alles horen te weten in plaats van degenen die nog veel moeten leren. Gelukkig weten wij als volwassenen niet alles en leren ook wij elke dag bij. De mindere kant is dat niet alleen wij ouder worden, maar ook onze ouders. Dat vind ik nog weleens confronterend. Gelukkig houdt de jeugd ons jong. Tja, ouder worden. We ontkomen er niet aan. Bovendien mag ik ouder worden op een prachtig eiland! Wat wil ik nog meer! En die gebreken? Ach, ik maak er maar het beste van. Ik hoop dat mijn gebreken en ik nog lang samen mogen zijn…
Tineke Stiehl – Timmer