Blote billen in het gras……
Ik heb een flinke portie snijbonen bij de molen liggen, ik ben er gek op. Als ze net gemalen zijn, zo vers, hoeven ze maar even gekookt, en dan zijn ze om te zuigen. Zondagseten noem ik het .Heerlijk met een varkenshaasje, en een koude witte wijn. Vroeger aten wij het als stamppot, een zomerstamppot weliswaar, met spekkies erdoor en witte bonen. Blote billen in het gras, ja het spreekt voor zich, het gras de snijbonen, en de witte bonen de blote billen. Onze billen blijven lang wit, afgelopen week moest ik lachen. Ik fietste met de hond, en die wil graag snuffelen, ach ja daar ben je hond voor. Hij dook in de struiken, en ik hoorde wat kreten her en der, ik riep streng Souwtje terug. Meestal komt ze meteen, maar dit was vast interessant, want ik hoorde van alles maar zag haar niet. Toen de fiets maar neergezet en op het geluid afgegaan. "Wat ruist er door het struikgewas?!" kondigde ik min of meer mijn komst aan. En natuurlijk: "Souwtje, kom hier"op een beetje gedecideerde toon. Ach Souwtje rook een andere mooie hond, een mooi mannetje, hij was driftig aan het snuffelen, er werd gekwispeld en kennisgemaakt. Ja, Souwtje werd het hof gemaakt. De hond stond vast, dat bemoeilijkt het geheel. Het baasje was ook driftig aan het snuffelen, hij maakte zijn eigen Souwtje het hof. In het hoge gras, lagen ze met verhitte hoofden, met grote ogen, een beetje verbouwereerd naar me te kijken, een handdoek een beetje geschrokken als Eva de vijgenbladeren hanterend. En hij op de buik, de witte billen naar boven gedraaid. "Stoort u zich niet aan mij", zei ik gauw de andere kant opkijkend gericht naar de hete honden. "Het zijn de warme temperaturen zeker die invloed hebben op het gedrag" Ik pakte Souwtje gauw bij de halsband, klikte de riem aan en liep met grote passen naar de fiets. "Nou niet meer de neus achterna, maar gauw naar het zeewater, dan koel je wel af, bliksemse meid." Samen lekker in het verfrissende water, daar heb ik zin in, het was een drukke dag. Bij het strandje komt het zeewater al aardig op, maar wat een zeewier, ik waad door meters dikke groene flap, het hangt om m'n benen en ik ben blij als ik de duik kan maken naar wat dieper water zonder al die soepgroente. We zwemmen en ik gooi het balletje flink vooruit, Souwtje gaat er als een speer achteraan, jonge meiden worden nooit moe. Na een goed half uur zijn we terug, ik droog me af, trek het natte badpak uit, maar Souwtje kan er geen genoeg van krijgen. "Nou vooruit dan"ik gooi het balletje weer in zee….maar ach, ik ben de flap vergeten. Het balletje is verdwenen, nergens te bekennen. Ik kijk om me heen, vooruit maar, ik ga niet weer dat natte badpak aantrekken, in mn blote kont door het groene zeewier denk ik iets te zien. Ik neem een duik, verdekke nog an toe, dat zul je altijd zien..een fietser roept op de kant, en zwaait. Ik duik onderwater, je verzint het niet, blote billen in het zeewier.misschien iets voor duurzaam en biologisch zilttuinieren?......
Jozien