@TXL
Meisje in de trein
Maandagochtend, half acht 's morgens. Bij station Schagen stapt een meisje in met lange blonde haren. Achter haar volgt een jongen en ze nemen samen plaats in de vier-zit naast mij. Het meisje praat honderduit tegen de jongen die tegenover haar zit. Haar stem klinkt jong. Haar haren zijn bijna wit en een beetje golvend. Haar gezicht oogt jong, bijna nog kinderlijk. De lipgloss die ze op heeft gedaan toont een vreemd beeld ten opzichte van haarzelf. Het is een soort kenmerk van volwassenheid die in de rest van haar uiterlijk niet is te zien. Na twee minuten praten met die bewuste jongen tegenover haar stopt het gesprek en kijkt het meisje uit het raam. Bij station Heerhugowaard pakt ze haar oordopjes en telefoon uit haar tas en is ze afgesloten van de wereld om haar heen. Ze merkt dat ik naar haar kijk en draait zich weg van het raam. Ze kijkt me vluchtig aan en wendt al gauw haar blik weer af. Opeens kijkt ze nog even schichtig op om te kijken of niemand haar ziet. Stiekem kijk ik nog wel haar kant op. Ze houdt haar telefoon voor haar neus en trekt een gezicht. Een ware selfie is gemaakt. Bij Alkmaar Noord staat ze galant op, doet haar tas over haar schouders en wenkt even naar de jongen.
Samen verlaten ze de trein. Door het raam zie ik haar nog lopen, weer druk kletsend naast die jongen. Haar oordopjes bungelen uit haar tas en haar telefoon heeft ze nog vast. Als de trein wegrijdt, verdwijnt het meisje ook in de verte. Ik denk na en vraag me af waarom ze een indruk achter heeft gelaten. Misschien omdat er duidelijk te zien was dat ze haar eerste stappen naar volwassenheid aan het maken is. Misschien omdat ze van in de wereld, zich uit de wereld kan trekken. Het meisje in de trein heeft in ieder geval een indruk achtergelaten. Met haar lipgloss en blonde haren, zo ging van ze van Schagen naar Alkmaar Noord.
Emily Westdorp