Broederliefde
Drie dagen geleden werden er 50 mensen doodgeschoten in een homobar in Florida, een afgrijselijke moordaanslag in een favoriete bar tijdens de gaypride van Orlando. Hoever kunnen de emoties gaan, wat heeft zich afgespeeld in het hoofd van de schutter om zoiets verschrikkelijks te doen? Het is niet te bevatten. Er wordt geroepen, hoe komt men zo makkelijk aan wapens? Ze zijn overal te koop, dat moet niet kunnen! Nee natuurlijk niet, maar draai dat maar eens terug, de verkoop is gestegen na de aanslag .Dus men wil zich indekken, maar dat dat niet de oplossing is, mag duidelijk zijn. Er moet een maatschappelijk besef, een tolerantie komen voor de herenliefde, de homo's, de damesliefde, de lesbos, of hoe u ze ook noemen wil. er moet een algeheel respect komen voor de broeders en zusters voor elkaar en met elkaar, maar hoe krijg je dat bewerkstelligd? Daar gaan decennia, generaties overheen, totdat de tolerantie als druppels, als regenbuien, als het water om ons heen is doorgedrongen tot onze geest en normaal is geworden. In een ieder van ons zit misschien nog dat gevoel van de natuur, simpel gezegd;er zijn mannetjes en vrouwtjes en zo planten wij ons normaliter voort. In de strengere geloofsgemeenschappen hebben we te maken met een hele grote drempel, een nee, een afkeer, de neuzen staan daar nog lang niet allemaal dezelfde kant op, er is nog geen respect voor de andere manier van liefhebben, en de gaypride lijkt dan eerder een trigger dan een tranquilizer. Afgelopen dinsdagavond stonden wij tussen 67.000 mensen op het Malieveld in Den Haag. Niet om te demonstreren, onze stem te laten horen voor het broederschap, nee we stonden allemaal te luisteren naar een andere broeder, genaamd Bruce uit de Verenigde Staten. De stars en stripes wapperden op het grote podium van deze held, hij wist als geen ander om het saamhorigheidsgevoel bij ons allemaal, ongeacht kleur, religie, leeftijd, sexe, te bewerkstelligen. Zijn energie, zijn liefde voor de muziek en de mensheid is bijna tastbaar als hij springend, dansend, zingend, gitaar spelend en als laatste de mondharmonica blazend, ons al vele jaren tegemoet treedt met zijn band. Voor ons was het bijna een droom om hem in werkelijkheid te zien, bandjes, cd's, wat hebben we allemaal niet grijs gedraaid, maar bij Bruce is nog niet veel grijs te bekennen. Er is geen pauze, hij begint al vroeg, en gaat door totdat iedereen moe is, drie en een half uur lang. Hij eindigt in zijn eentje met zijn mondharmonica met het ontroerende This Hard Land. Alle moeite tevergeefs, zingt hij ons toe, just one kiss brother, and we ride untill we fall, stay hard, stay hungry, stay alive, and meet me in a dream of this hard land. De hele menigte is stil, uit allerlei landen staan we naar deze eenvoudige rocker met gebroken stem te luisteren, hij heeft gelijk, hou vol, zoek naar jouw geluk, jouw liefde, volhardend en ontmoet elkaar in deze droom van deze harde wereld……Bruce
Jozien