Jozien Wat een gelul
Vorige week kopte zowel de Volkskrant als de Telegraaf een uitspraak van onze minister president;"Wat een gelul". Zijn geduld was schijnbaar op tijdens het debat, en Mark Rutte, normaal niet bekend met heftig onparlementair taalgebruik schoot uit zijn slof tegenover CDA Kamerlid Raymond Knops. Soms laat een uitspraak onze grenzen zien en vinden we een opmerking min of meer verwerpelijk. Dat gebeurt overal, niets menselijks is ons vreemd. Twee weken geleden zat ik bij de dorpsvergadering. De inwoners worden nogal een tijdje aan het lijntje gehouden in zake verbouwing seniorenwoningen, nu werd er na veelvuldig vragen eigenlijk weer een doekje voor het bloeden, een uitstelsmoes op tafel neergelegd. Een inwoner van dik in de tachtig begaan met de leefbaarheid in het dorp stond op en zei:"Dit is allemaal gelul, er moeten nu eens stappen worden genomen." In mijn ogen had hij gelijk. Ik schoot in de lach toen ik zijn broer, mijn schoonvader, dezelfde zin hoorde bezigen over aankomende maatregelen in de visserij. "Het is gelul, het slaat kant noch wal." Het temperament van de gezamenlijk 170 jaar tellende vissermannen stond nog als een paal boven water. Die paal, daar gaat het om, hij kan zomaar in staat van paraatheid komen. In de opleiding in het ziekenhuis maakten wij wel grapjes, zusters onder elkaar hebben zo ook hun jargon. Eigenlijk was je er ook wel een beetje bang voor, want hoe reageer je in zo'n situatie? Het blijft toch ongemakkelijk. We namen elkaar ook wel eens in de maling, ik weet nog dat ik samen met vriendin Ellie op Neuro werkte, Ellie was nog zo groen als gras, op de herenzaal lag een jonge knappe man met een hernia, en bedrust. Ik had de man, die wel in was voor een geintje, een roze lintje gegeven en gevraagd of hij die om het desbetreffende lichaamsdeel wou strikken. Zo gezegd zo gedaan, na tien minuten kwam Ellie gierend het spoelhok in gestoven:"moet je nu eens horen….". Het roze lint wapperend in haar hand. Toen ze me lachend zag ontplofte ze bijna: "Weet jij hier meer van rotmeid?" Soms gebeurt het dat we de staat van paraatheid ongemerkt naar boven toveren .Deze week schilderde ik twee Hollandse, Texelse leeuwen op het wapen van de kotter. Dat zijn flinke dingen, ik had het wapen gedownload en zoonlief had het voor me vergroot op de computer. Handig. Hij stuurde me trots een app van een kunstig kippenhok in wording, dus ik dacht: kom laat ik mijn leeuwen eens aan hem showen. Waarop de zoon berichtte:"Ma, heb ik het mis? Of heb je een flinke fallus erectus geschilderd?" Ik schrok net zo hard als Ellie en controleerde het origineel, warempel hij had gelijk, wat nu? Het stond al stijf in de lak. Vanmiddag was ik in" ffies kieke", ja voor een paar bloempotten, maar boeken hebben altijd aantrekkingskracht. Mijn oog viel op een prachtig oud boek over koningin Wilhelmina, op de kaft prijkte een mooie grote leeuw, wat denkt u? Opperste staat van paraatheid. Ik naar de kassa: "Doe daar maar een roze lintje om…."