Ongezouten
Stroop
Een brandbrief. Van de VN. Het Cultureel Erfgoed wordt vernietigd. Oorzaak: teveel toeristen. Van de ruim duizend bestemmingen op de Werelderfgoedlijst lopen er steeds meer gevaar. Vorig jaar werden 48 uitzonderlijke trekpleisters aan de gevarenlijst van Unesco toegevoegd. Een paar voorbeelden. Het Normandische getijdeneilandje Mont Saint Michel ontvangt jaarlijks 2,8 miljoen toeristen die zich schouder aan schouder door de smalle straatjes wurmen. Machu Picchu in Peru kan de dagelijkse stroom van 2.500 toeristen niet aan. Van de zogenaamd verdwenen stad is niet veel meer over. Venetië lijdt niet alleen onder het wassende water, maar meer nog onder de toeristenmassa's die de stad onleefbaar maken. In Engeland wordt Stonehenge bedreigd door toeristen die stukjes steen jatten of in de oude rotsblokken krassen: 'Annie was here.' Eilandjes in Thailand worden compleet afgesloten om enigszins te herstellen van het massatoerisme. Per dag bereiken nu zo'n 200 bergbeklimmers de top van de Mount Everest. Daarbij worden de paden wel geëffend door de sherpa's, maar dat doet er niet toe. Toch? Hoe zit dat met Texel? De Waddenzee is immers ook Werelderfgoed. Stranden en duinen, de wadden, zandbanken en mosselbanken, zoutmoerassen en getijdenstromen. Noem maar op. Wanneer zijn wij aan de beurt? Wanneer komt Texel en wijde omgeving in de gevarenzone? Annie kan zich niet aan de indruk onttrekken dat het steeds drukker wordt. Zelfs al in verhouding met vorig jaar. En de verwachting is dat het alleen maar erger wordt. Of we moeten stiekem de loodsbotter Texelstroom inzetten als ons nieuwe paradepaardje. Weliswaar uit 1906, maar wat kan het bommen. Het is immers voor het goede doel. Maar ja, uiteindelijk draait het allemaal om geld. Rust wordt schaars, dus daar moet voor gedokt worden. Klassetoerisme is het gevolg. Voor privacy moet je diep in de buidel tasten. En zolang je in je rietgedekte accommodatie beschikt over een jacuzzi, een sauna, solarium en een tuin van 500 m2, hoef je je niet tussen het plebs te begeven. Dat zijn heil zoekt in boswandelingen, struinen door de duinen, jutten langs de vloedlijn. Dat superblij is als een schat wordt gevonden, in de vorm van een pareltje in een oester. Dat zich verheugt op het kampvuur met zwartgeblakerde marshmallows, de spooktocht, het geritsel rond de tent en het spoorzoeken in het Doolhof. En tot slot, afhankelijk van het weer, een ijsje, warme chocolademelk, erwtensoep of pannenkoek als beloning. Met stroop. Ben je dan niet volledig van het padje af? Wie het weet mag het zeggen. Maar volgens Annie kan alleen duurzaam toerisme ons redden.
Annie@texelsecourant.nl