Op Nederlandse bodem…
Ik heb de kruiwagen vol met planten, de bril op, een groot papier met nummers en een plattegrond, het gaat gebeuren. In de Libelle van maart stond een mooi plan, het formaat van de border en de tuin kwam aardig overeen, dus ging ik ermee naar een vriendin van de tuinclub. "Ik ken ze allemaal niet, maar het geheel lijkt me prachtig." "Zo meike, wat ben jij allemaal van plan?" Buurman Kees brengt de paarden naar het land. "Ja, dit wordt een prachtige Libelleborder buurman" en ik schiet in de lach. "Oké. Mooi, ik hou wel van Libelles, prachtige insecten." "Nee, niet die Libelle, het vrouwenblad!" Hij schudt wat met z'n hoofd en loopt verder, ik ga moedig aan de slag. De Libelle lees ik al jaren, mijn moeder bewaarde hem vroeger al voor me en nu doe ik het zelf voor dochterlief. Een ding heeft de Libelle zeker, inspiratie, je krijgt hoop. Onlangs was Ebru, een columnschrijfster in Libelle in opspraak. Ze werd vastgehouden in Turkije voor belediging van de Turkse president Erdogan. Ze volgde indertijd Van Gogh op met haar column in de Metro, hierin neemt ze geen blad voor de mond. Sterker nog, ze geeft af op Nederturken, ziet hun NSB-gedrag als oorzaak van haar aanhouding en oordeelt in niet mis te verstane bewoording hun integratie als mislukt en alle blanke mannen van de grachtengordel als walgelijk, arrogant, dom en gelijk hebbend. Ik ben zeker voor recht van meningsuiting, maar vind het kant noch wal raken om de Turken op een hoop te gooien en ze te beschuldigen van "fout" zijn in een "oorlog." Ik denk zelfs dat je door de geitenneukuitspraken de goede Turken beledigt en het polariserend werkt en is dat de bedoeling? Het is al weer 20 jaar geleden dat ik naar Den Helder toog op verzoek van een ROC-leraar aan afdeling Meubelmaken. "Jozien, we hebben een hele goede meubelmaker nu in opleiding, maar er is één probleem, hij spreekt alleen maar Turks." Inderdaad, ik werd op een Turkse manier ontvangen in een piepklein flatje, moest op kousenvoeten, gehurkt aan een heel klein kommetje thee, maar zag dat het een lief goed bedoelend stel mensen was. Zij met hoofddoek, bescheiden, verzorgend en hij klein en vriendelijk. Hij liet me foto's zien van wat hij gemaakt had. Ik gaf het adres op ons eiland en beloofde hem een salaris en voorlopig contract. Hij is nooit meer weggegaan, ik kocht een huis voor hem in de Emmalaan, en hij kreeg 4 kinderen die allemaal studeren en vooruit willen komen. De blanke man, mijn man, die indertijd zei:"Ik wil geen Turk", heeft zijn mening herzien, vakmensen herkennen elkaar. Zoals Ismael zijn er velen, hardwerkend voor hun gezin en familie. In de Libelle van deze week staat Aboutaleb de burgemeester van Rotterdam, geboren in Marokko en als klein jongetje 40 jaar geleden naar Nederland geëmigreerd. Hij spreekt op 4 mei op de Dam. Een geweldige geïntegreerde vakman….Kleine planten groeien uit tot een bloeiende border…op een goede bodem.
Jozien