Appels en peren…
We zijn druk in de groentetuin, een hoekje voor aardperen, ze moeten lekker zijn en gezond. Dat is de combi waar wij naar streven. Geen vette hartige jus waar ik zo van hou maar een notensmaak. Dan volgen er regels met bieten, als ik ze erin heb zitten voel ik me een hele piet, manlief veegt het zweet van het voorhoofd, vrouwen… ze verzinnen wat. Hij leest hardop achterop het zakje, bieten kunnen niet naast spinazie of stokbonen. Oké, dan maar naast de uien, ik denk dat dat een goede volgorde is, ik ben gek op uien, en snij ze altijd overal doorheen. In gedachten zie ik trossen goudgele uien hangen aan de balken in de veranda. Maar zover is het nog lang niet, Parijs is ontsnapt uit het kippenhok en verschalkt het heerlijke zaaigoed, ik roep en zwaai, maar ze pikt lekker door. Ik pak de kleine koolplantjes en schuif gauw de regel dicht. "Kan dat zo vlakbij de uien?", vraagt manlief. Als ik koffie ga zetten, klik ik de computer aan. Donders nee, er zal eerst iets tussen moeten. Prei misschien? ''Groenten zijn net als mensen'', kopt de computer, ''bij de ene versterkt het elkaar en bij de andere gaat het minder goed samen.'' Overal, in de natuur, op de weg, in een gezin, op een vereniging, op het werk, in de straat zijn er combinaties te maken die heel goed klikken of misschien meer moeite hebben. Ik moet eraan denken met Koningsdag. Ik ben al vroeg op pad, het schijnt een koude dag vol buien te worden. Ik heb mijn winterjas lekker aan, en als ik bij de tweede patiënt kom, stel ik voor om eerst een stukje te gaan lopen, nu het nog droog is. Zo gezegd zo gedaan, allebei met de oren in de capuchon, lopen we net buiten Den Hoorn, de zon schijnt en links van ons ligt een schitterende lappendeken van vele kleuren tulpen. Allerlei soorten door elkaar, gele rode, roze, dubbele, gemengde kleuren, een lust voor het oog. "Kijk eens", wijs ik opzij. Op dat moment horen we de toeters klinken vanaf de toren. Ze knikt en zet het Wilhelmus in. Wow, hoe kunnen dingen samenvallen… Ik zing mee. In de vroegte lopen we te zingen en te stappen en bewonderen we de Hoornder tulpen en de Nederlandse klanken vanaf de witte mooie kerktoren. Voor ons doemt een flinke meierblis op en boer Frans komt op z'n fiets ons tegemoet. "Hebben jullie het gehoord?" We knikken bevestigend. "Ja, goedemorgen, mooi he?" Een gedeelde ervaring, een mooie ervaring, zeer zeker. Mijn gedachten gaan, hij zal vast wel weten, wat bij elkaar gepoot kan worden, maar hij is al weer een stuk voorbij. "Wist jij dat sommige groenten elkaar versterken en anderen niet bij elkaar kunnen in de groentetuin?" "Ja, dat wist ik wel zegt ze." ''Tulpen en narcissen kunnen ook niet bij elkaar in de vaas, apart gaat prima, "Het zijn net mensen, iedereen heeft zijn eigen waarde, appels en peren moet je niet met elkaar vergelijken, maar gewoon, zoals ze dat zelf het liefste voelen laten groeien….". Een wereldvraagstuk opgelost.
Jozien