''Ik sleutel al zó lang aan die Solexen''
''Tot hiertoe en niet verder'', gelijk het kunstwerk van Wolkers bij Ceres, zou er kunnen staan in de schuur van Willem Zegel uit Oudeschild. Het is de denkbeeldige lijn die echtgenote Annelies heeft getrokken. Tot daar is zijn werkplaats, de rest gebruikt zij.
Annelies is er een van Boom, dus daar moet je niet mee spotten. Willem, erelid van Solexclub Steeksleutelje 9, is door de club uitgeroepen tot ''Solex Doctor'', een titel die hij verdiende als technisch steun en toeverlaat van dit markante gezelschap dat al pruttelend in leren jassen en op klompen over het eiland toert op de historische tweewielers. Bovendien enthousiast aanhanger van het ''schuurisme'', wat zoveel betekent dat hij al sleutelend graag een praatje maakt met bezoekers van allerlei pluimage. Niet zelden melden ze zich bij hem met een probleem: een kapotte Solex. ''Mensen kopen er eentje, zonder er eerst goed naar te kijken. Als je soms ziet waar ze mee aan komen...'' Sleutelen aan Solexen is een hobby, wel eentje waarvan je kan zeggen dat het wat uit de hand is gelopen. Want Willem blijft met zijn spullen dan wel keurig binnen de afgesproken lijn, in de schuur van zwager Sjef wat verderop heeft hij een stuk of veertig Solexen staan. ''Veel? Ik zou zeggen, het mindert al aardig.''
Terug naar zijn schuur op de hoek Buurtje-Trompstaat. Zijn domein waar hij zijn sleutelwerk verricht. Op de werkbank een Solexwiel, waarvan hij de spaken aan het spannen is. Aan het bord allerlei soorten gereedschap. Hij pakte de rollentrekker, voor het demonteren van een vliegwiel. Verderop een apparaat om de ontsteking mee af te stellen en een zelfgebouwde machine om tanks van binnen de polijsten. ''Ik sleutel al zó lang aan die Solexen, op laatst weet je precies hoe alles in elkaar zit.'' Onderdelen heeft hij te kust en te keur. Cilinders, spoelen, stangen, motoren, je kunt het zo gek niet bedenken of het hangt of ligt er. Opgescharreld op beurzen ergens in het land. Zo is hij aan zijn eerste Solex gekomen. ''Dat was 24 jaar geleden. Ik zat nog op de kotter.'' Hij kocht hem op de Vehikel Beurs, lapte hem op en heeft hem nog steeds. ''Die doe ik nooit meer weg. Solexen is nostalgie. De uitdaging is om die oude dingen perfect te laten draaien.'' Dat lukt hem als de beste. Tijd voor een rondje. De krantenman op de Solex die ooit van ''moeder Hopman'' is geweest, Willem op zijn vaste machine. Over het puzzelweggetje, waar Willem met flinke gang langszij komt. ''Deze loopt als een straaljager.'' Veel plezier beleeft hij aan die ritjes, vooral die met andere ''krasse knarren''. Want: hoe ouwer hoe gekker, het gaat niet zachtjes. ''Als ik Hermann (Boks) inhaal, dan kan hij dat slecht hebben.'' Na afloop wijst hij op een niet onbelangrijk detail op het frame: de flessenopener. ''Altijd handig.'' Zijn kleinkinderen mogen achterop. ''Met hun benen in de fietstassen zitten ze stevig.'' Naar zijn werk gaat hij op de brommer. Hij ging voor Solexen kijken bij iemand in Zwaagdijk en kwam thuis met een Zündapp. ''Precies zo eentje als waarop ik vroeger reed. Die brommertijd, daar bewaar je toch mooie herinneringen aan.'' Hij sleutelt er geregeld aan.
Willems verhalen over Solexen zijn onuitputtelijk. Over de vele trips die hij met Annelies naar beurzen maakte en waar hij een vracht aan Solexen en onderdelen opscharrelde. Stad en land reisden ze af. ''Zo hebben we heel wat meegemaakt. Samen is dat toch hartstikke leuk.''
Kent u ook iemand met een bijzondere schuur? Geef het door aan de redactie.