In Memoriam: Kees Klaassen
regelde alles op de achtergrond
Kees Klaassen bekleedde hoge functies bij de Gasunie en Boskalis, zorgde ervoor dat Texel aardgas en kabeltelevisie kreeg en ontving hoge politici als Luns, Den Uyl en Van Agt gewoon bij hem thuis. Maar het liefst bleef hij op de achtergrond.
"Naast een flinke portie eigenwijsheid, waarmee hij ervoor zorgde dat zaken werden geregeld, werd hij gekenmerkt door bescheidenheid. Hij is altijd de man van twee bruine boterhammen met kaas gebleven." Dat zeggen zijn kinderen over hun vader, die op 17 maart na een lang en avontuurlijk leven op bijna 92-jarige leeftijd overleed. Klaassen senior stamde uit een Texels geslacht van loodsen en vissers, van wie de meesten in Den Hoorn woonden. De molen die er tot 1877 op Diek stond, heette officieel De Eendracht, maar werd in de volksmond Iepie van Daan genoemd, naar molenaar IJsbrand (Iepie) Klaassen, zoon van Daniël (Daan) Klaassen.
Ook de grootouders van Klaassen waren Hoornders. Op de vlucht voor de armoede in het voormalige loodsendorp, verhuisden zij eind negentiende eeuw naar Den Helder en later naar Rotterdam, waar Kees op 7 april 1924 werd geboren. Hoewel hij er pas later op werd geattendeerd dat zijn voorouders Texelaars waren, keerde hij uiteindelijk via Den Haag, Deventer en Groningen terug naar Texel.
Hij bleek gezegend met een goed stel hersens. "Rekenen en organiseren waren zijn grootste kwaliteiten. Hij blonk uit in cijferen", vertelt zoon Kees junior. Klaassen schopte het tot directeur van de Gasunie en voorzitter van de International Gas Union. Vanaf 1963 was hij in meerdere functies betrokken bij de exploitatie van de gasbel in Slochteren. Toen baggerbedrijf Boskalis in het begin van de jaren tachtig op het randje van een faillissement verkeerde doordat de betaling voor grote werkzaamheden in Argentinië uitbleef, werd Klaassen gevraagd als crisismanager orde op zaken te stellen.
Hoewel hij de hele wereld over reisde, bleef Texel trekken. In 1973 kocht hij een huis op het eiland van zijn voorouders. Na nog elf jaar heen en weer pendelen tussen De Cocksdorp en Steendam, een dorp in het oosten van Groningen, ging hij er na zijn pensioen halverwege de jaren tachtig definitief wonen. "Daar, op dat stukje grond aan de Krimweg, was hij écht thuis."
Klaassen bleef ook op Texel een actief man. "Hij zocht het niet op, maar binnen de kortste keren zat hij in allerlei besturen en organisaties. Hij werd voorzitter van de dorpscommissie De Cocksdorp/Eierland en van het Luchtvaartmuseum, penningmeester van de begraafplaats van De Cocksdorp en bestuurslid van de Stichting Natuur en Mens. Ook voor de RK-kerk in De Cocksdorp heeft hij veel betekend. Samen met andere vrijwilligers verzorgde hij jarenlang de lekendienst voor dorpelingen en toeristen. Daarnaast had hij een aantal bestuursfuncties aan de overkant."
Als oud-directeur van de Gasunie zorgde Klaassen er voor dat Texel aardgas kreeg. "In de tuin van ons huis hadden we een gaslantaarn die op elektriciteit brandde. Zo hoorde dat niet, vond hij. Er moest aardgas komen. En hij rustte niet voordat dat geregeld was. En als er dan toch sleuven voor de pijpen moesten worden gegraven, konden er ook wel gelijk kabels voor de televisie in. Hij heeft er net zolang achteraan gezeten, totdat we ook kabeltelevisie kregen."
Weinig bekend was ook dat hij allerlei bouwprojecten begeleidde. Zo speelde hij een belangrijke rol bij de totstandkoming van verzorgingshuis De Gollards, het Verpleeghuis en hotel Molenbos. Kees junior: "We wisten niet eens precies wat hij allemaal deed. Daar stond hij zich niet op voor. Belangrijk was dát het gebeurde, niet dat hij daar applaus voor kreeg. Dat hoge politici bij ons thuis kwamen, was geheim. Staatsgeheim, soms. Maar voor mijn vader was dat geen probleem. Hij zou het toch al niet hebben verteld. Zelfs tijdens de condoleance hoorden wij, zijn kinderen, nog wat hij achter de schermen voor anderen had gedaan. Heel bijzonder om daar nu nog achter te komen."