@TXL
Angst
Mensen in mijn buurt beginnen het vuur onder hun voeten te voelen. De aanslagen in Brussel, nu 'slechts' nog 300 km verderop. En daar reageert Nederland ook op. Ik krijg foto's van militairen op Amsterdam-Centraal. Absurd gezicht om in Nederland beveiliging te zien staan met machinegeweren. Voor onze veiligheid nota bene. Heel fijn dat ze er staan, maar als er veiligheid was geweest, zouden er dan ook mannen met machinegeweren staan? Vorige week was ik aan het werk tijdens de wedstrijd Nederland – Frankrijk. Natuurlijk een trieste wedstrijd: de dood van Cruijff was toen nog amper een etmaal oud. Maar onder collega's werd daar niet écht over gesproken. Waar wel veel over gesproken werd was het gevoel van onveiligheid wat toch wel veel mensen hadden. Ik was vroeg op mijn werk en stond dus een tijdje te praten met mijn barhoofd. "Vind je het niet eng?", vroeg ze me: "Ja, we zijn nu toch wel een mikpunt.. Je hebt in één keer Nederland én Frankrijk, en dan ook nog op een moment wanneer er net een groot wereldburger overleden is.." Echt een reactie wisten we hier allebei niet op. Toch blijf ik steeds denken: je kunt wel bang zijn, maar daar heb je verder niet zo veel aan. Ondertussen kwamen er meer collega's binnendruppelen. Een meisje vertelde het barhoofd dat ze in de pauze per se haar ouders wilde bellen om te laten weten dat ze veilig was. Dat gaat te ver. Of gaat dit niet te ver? Zijn we op een punt gekomen dat we elkaar op de hoogte van onze veiligheid moeten houden? Zo maak je het dagelijkse leven toch ondraaglijk? Toch betrapte ik mezelf vorige week ook op 'een angst'. Ik had een massatentamen. Dat is weer eens wat anders dan een massamoord. We zaten met een aantal honderd studenten in een zaal in het World Fashion Centre. Ik zat in die zaal te wachten tot mijn tentamen aan mijn tafeltje afgeleverd zou worden. En tijdens dat wachten dacht ik ineens: "wat zijn wij hier met een aantal honderd studenten een mooie broedkamer voor terroristen, opgesloten in een tentamenzaal." En dat moet ik dus juist niet gaan denken. Zo maak je je leven ondraaglijk.
Katja Schraag