Anders bekeken
De krans
Het bericht dat ons vrijdagavond bereikte sloeg ook bij ons in als een bom. Bladzijden vol rouwadvertenties spraken boekdelen. We zaten samen op de OSG, VWO en maakte elkaar dagelijks mee. Frans was een aardige rustige jongen, sportief, getalenteerd en goed in de Nederlandse taal. In 1986 ging hij aan de slag bij de krant, was jaren hoofdredacteur vol verve. Om alle facetten te belichten in onze kleine samenleving en integer die rol te vervullen is geen kleinigheid. Fietsen was en bleef een grote hobby. Overal, in de bergen op de racefiets, een prachtige tegenhanger van de drukke baan op het eiland.
Frans deed zijn naam Franciscus eer aan. Hij werkte in een dienstbare opstelling in een geest van vrede en tolerantie, maar kon soms ook gevat uit de hoek komen. "Schipper zoekt sponsoren, maar moet nog de nodige kilootjes kwijt", kopte hij in de krant, toen we de Alp d'Huez beklommen voor broer Arno en de KWF. Hij kwam aan met kaarten, routes en tips, snelle behendige slanke fietser die hij was. Toen de akelige ziekte MS hem parten speelde, bleef hij zoeken naar een alternatief voor zijn geliefde fiets. Eerst de tandem, later de elektrische fiets, gevolgd door de driewieler van Margriet. Dat was een hele grote stap. Margriet stimuleerde hem, en ik zie hem nog bij Strenderpop aan komen fietsen. We hadden een geweldige avond. We vierden het leven en Frans vroeg een foto te maken, op de onderkant staan het stuur en wiel als getuige. Je had de gave om het leven te vieren, om samen met Joke te genieten van de dingen die jullie konden. Er te zijn met een luisterend oor en humor voor de kinderen. De moeilijkheden nam je als de bergen op je fiets. Met positieve doorzettingskracht en souplesse. Frans was een wielrenner pur sang, een wiel leek me een mooie basis om uit te werken en een mooi rouwstuk op te maken. Een rouwherdenkingskrans is eigenlijk om het leven en de eeuwige liefde te herdenken. Woensdagmiddag legde ik een krans voor je neer Frans. Bij de Kaap, vlakbij het water, onze omringende zee. Een kotter was vlakbij aan het vissen. En verdween later uit het zicht. Hij voer nog, vast en zeker, en was op weg naar zijn veilige thuishaven.
Vandaag is het Goede Vrijdag en brengen we jou naar je laatste rustplaats, vandaag is de dag van de doornenkrans, het doet ons allen vreselijk pijn… Maar in gedachten zie ik jou met Hem de hoogste berg beklimmen, op je racefiets, snel en behendig, maak je bocht na bocht, bezweet haal je de top met het eenvoudige houten kruis,wetende dat angst en pijn voorbij is, dat er geen ziekte jou meer parten speelt, er geen oorlog, geen vijand meer zal zijn. Wetende dat de Liefde het laatste woord zal hebben. Bedankt Frans….
Jozien