Tien over Tessel
Net als bijna iedere andere Texelaar, ben ik geraakt door het ernstige ongeluk in Sneek. Ik was van plan om het uitbundig over het Paasweekend te gaan hebben; het is nou eenmaal Pasen. Maar hoe doe je zoiets? Wat schrijf je dan? Want voor een hoop Texelaars hangt er een schaduw over dit anders zo gezellige weekend. Hoe schrijf je over iets leuks terwijl er verdriet is? Of we beiden nou wel of niet kennen, we zijn allemaal geraakt door deze tragische gebeurtenis. En op de één of andere manier ontstaat er een vorm van saamhorigheid, van verbondenheid. We leven allemaal met de nabestaanden mee. Deze verbondenheid geeft me een warm gevoel. Ik hoop dat familie en vrienden deze warme deken ook mogen voelen. Vanaf deze plek wens ik familie, vrienden en verdere nabestaanden veel sterkte bij het verwerken van dit plotselinge verlies.
De dag na het schrijven van het eerste gedeelte van deze column en ik verder zou gaan met het tweede gedeelte, namelijk over het Paasweekend, wordt ik geraakt door het nieuws uit Brussel. De beelden maken me emotioneel, evenals de vele advertenties in de krant. Texel, Nederland, België en de rest van Europa zijn in rouw. En dan zou ik het nog vrolijk over Pasen gaan hebben? Hoe ik dat toch een beetje doe? Door stil te staan bij dood én leven. Want hoewel de rouw vandaag, dinsdag 22 maart 2016, misschien overheerst, is er ook volop leven. Geboorte, verjaardag, lente, paaseitjes, lammetjes knuffelen… het leven gaat door. Zijn mijn gedachten bij de nabestaanden? Ja. Sta ik stil bij wat er is gebeurd? Ja. Vier ik 1e Paasdag de verjaardagen van familieleden? Ja. Zit ik 2e Paasdag met mooi weer op een terras? Ja. Allemaal ja. En ik hoop dat er meerdere mensen zijn die dat kunnen; leven naast rouw. Want, volop leven blijkt nu eens te meer van levensbelang…
Tineke Stiehl – Timmer