Hypotheekadviseur maakt dromen waar
''Weet je waar ik blij van word? Als er een stel tegenover me zit dat vertelt over hun droom, het huis dat ze graag willen kopen. En dat ík daarna kan zeggen: 'Joh, jullie gaan verhuizen.'' Veel blije momenten dus voor Joke Lagerveld, hypotheekadviseur bij de Rabobank. Na 42 jaar dienst neemt ze donderdag 31 maart afscheid.
Wie zó lang bij dezelfde baas werkt, heeft veel meegemaakt. Eerst als medewerkster achter de balie en sinds 1989 als hypotheekadviseur. ''Toen ik begon had je lineaire hypotheken, annuïteit en en bij uitzondering aflossingsvrij. Toen kreeg je allerlei varianten: de spaar-, beleggings-, opeet-, generatie- en andere hypotheken. Wel veertien verschillende vormen. Het heeft me veel uurtjes studie gekost om het precies te begrijpen. Vanaf mijn tijd als bankbediende elk jaar wel een nieuw diploma. Een tas vol. Als ik tegenover zo'n jong stel zat, die geen idee had hoe het werkt, dan hielp ik ze met de keuzes. Door gericht vragen te stellen, hielp ik ze de juiste kant uit te gaan. Daarbij heb ik me altijd voorgehouden: je moet jezelf in de spiegel kunnen aankijken. Als ik door Albert Heijn loop, wil ik niet achter een stelling hoeven wegduiken, omdat ik de verkeerde hypotheek heb verkocht. Mijn directeuren Leo Timmers, Ronald Bleeker en nu Harry Nieuwenhuizen hebben me daar altijd in gesteund. Ik kon altijd binnenlopen en vragen: 'Hoe kijk jij er tegenaan?'. Bijzonder is dat we nu we weer terug zijn bij waar ik ben begonnen: lineaire-, annuïteit- en aflossingsvrije hypotheken.''
Meneer Graaf
Terug naar 1974. ''Ik was 18 en wilde de kraamzorg in. Maar ik werd uitgeloot. Mijn moeder zag een vacature bij de Rabobank. Ik dacht: Jeetje, wat moet ik daar toch? Ik zag mezelf niet tussen al die duffe, grijze pakken, mannen met van die ijzeren gezichten. Moet ik daar mijn geluk vinden? Ik had niet eens kleren om te solliciteren, die leende ik van een buurmeisje. Tijdens het sollicitatiegesprek had ''meneer'' Graaf (Theo, de directeur) drie serieuze vragen: 'Ben je er een van Piet Smit, heb je je typediploma en wanneer kun je beginnen?' Piet 'de Prater' Smit was mijn opa, een typediploma wilde ik wel halen en ik was beschikbaar.'' Tot haar eigen verbazing werd ze aangenomen. ''Die 'grijze pakken' bleken veel humor te hebben. Ik begon met het inpakken en sorteren van dagafschriften. Daarna mocht ik mee naar de zittingen in de dorpen. Je had spaarbankboekjes waarop rente werd bijgeschreven, stortingen gedaan en er werd geld opgenomen. Klanten stonden elke week aan de balie om geld op te nemen. Ik kwam ze jaren later wel tegen. Soms moest ik lang nadenken hoe ze heetten, maar hun rekeningnummer wist ik zo.''
Hele generaties heb ik voorbij zien komen
Markt
''Maandagochtend was er markt. Er ging veel contant. 's Morgens vroeg namen de veehandelaren het geld op en aan het eind van de markt kwamen de boeren die hun lammeren hadden verkocht hetzelfde geld storten. Sommigen hadden dan al een borreltje genomen, dat rook ik wel. Ik zag ze komen en gaan. Nu roepen we wel dat de klant centraal staat, maar toen hoefde dat niet. Het wás gewoon zo. Dienstbetoon stond heel hoog in het vaandel. Dat ging ver. Het was heel gewoon dat ik in mijn vrije tijd langs de Gollards ging om een bewoonster wat geld te brengen. Ze vond het normaal dat ik dan de post meenam, postte en meteen boodschappen voor haar deed. Als dank kreeg ik een hand beduimelde dropjes mee.''
Toen ze het baliewerk er op had zitten, heeft ze een jaar of tien het kantoor in De Koog onder haar hoede gehad. ''Dat was van negen tot twaalf open. In die drie uur tijd heerste er vaak topdrukte. In het seizoen kwamen er wel driehonderd klanten langs. Vaak kwamen ze geld wisselen. Duitse marken, Franse franken, Italiaanse lires, etc. Als ik in de zomer 's morgens bij het kantoor kwam, sliepen er wel hippies uit Sarasani onder de luifel. We maakten wel eens grapjes. Zouden ze alleen of met z'n tweeën in die slaapzak liggen? Als ik vriendelijk vroeg of ze weg wilden gaan, dan pakten ze hun spullen en vertrokken. Bij de bank zeiden ze dat we ons qua kleding moesten spiegelen aan de klanten. Maar in De Koog liet ik dat maar achterwege, daar stonden ze wel in badkleding aan de balie.''
''Na verloop van tijd had ik het wel gezien in De Koog. Er was toen sprake van dat er een hypotheekadviseur zou komen. Dat leek me wel wat. Ik werkte toen halve dagen, mijn jongste dochter was een jaar. De toenmalige directeur Veenstra stemde toe, mits ik hele dagen ging werken. Dat kon, doordat Ko (haar echtgenoot) halve dagen wilde werken. Dat was in die tijd - 1989 - een cultuuromslag. Voor mij voelde dat niet zo, ook toen ik zwanger was van mijn eerste stond ik gewoon achter de balie. Ik heb daar toen heel wat commentaar op gekregen. Maar dat deed mij niet zoveel.''
Overgrootvader
Ze ging aan de slag als hypotheekadviseur. ''Eerst een stukje van mijn werk, maar in een paar jaar tijd was ik de hele dag bezig met het verkopen van hypotheken. In de beginjaren was de hypotheekrente nog 12 3/4 prcocent, in korte tijd daalde die naar 9 procent. Kun je nagaan. Klanten begonnen te wennen dat ze een vrouw tegenover zich hadden. Ze wisten van wie ik er ien was. Ik vond het geweldig leuk. Hele generaties heb ik voorbij zien komen. Laatst had ik een jong stel. Ik vertelde dat ik haar overgrootvader nog heb gekend, ik wist bij wijze van spreken zijn bankrekeningnummer nog. Ik heb heel lang met Adrie Barhorst samengewerkt. Binnen de bank hoor ik nu bij Financieel Advies. We hebben een goed team. Team Texel vorm ik met Ineke van der Wulp en Trudy Kessing. Herma Bijpost, die van het eiland komt en met wie ik al 23 jaar samenwerk, gaat mij vervangen. Dat komt helemaal goed.''
Toeval of niet, op de dag van het interview trakteert ze op beschuit met muisjes. ''Ik ben net oma geworden. Het valt prachtig samen. Toen ik nog werkte, hielpen mijn dochters goed mee. Ze zetten hun eerste stapjes op zaterdag. Heerlijk om nu meer tijd voor mijn kleindochter te hebben.''
Gerard Timmerman