Anders bekeken
Een bed violen
De dagen lengen weer, heerlijk, op de Hoge Berg lopen de lammetjes al weer heerlijk in de wei, ik kan het niet laten om een mooie bak violen mee te nemen, mijn handen kriebelen en ik kijk uit naar het voorjaar. Vorige week ging de film ''Knielen op een bed violen'' in première, naar het prachtige boek van Jan Siebelink. De kweker gespeeld door Barry Atsma, komt met zichzelf en zijn gezin in een moeilijke situatie, aan de ene kant wil hij vasthouden aan het met angst verweven strenge geloof en aan de andere kant voelt hij dat het positieve en de liefde van zijn vrouw, de natuur en zijn kinderen hem meer brengen. Een groot herkenbaar conflict, van mijn jeugd, maar ook nu voor andere religies een moeilijk proces om door te maken. Het voelt als een juk wat moet worden afgegooid, de regels opgelegd en gecontroleerd met handhaving zijn niet goed voor een mens. Het voelt als een zwaard van Damocles en beperkt de levensvrijheid. Het maakt de mens zorgelijk. Dat is jammer want zorgen zijn er al meer dan genoeg.
Deze week kregen 240 cliënten van TSN een brief op de mat. De organisatie die de thuiszorg van de Omring overnam, heeft in november vorig jaar surseance van betaling aangevraagd en zoekt voor de 60 medewerkers van ons eiland een passende nieuwe werkgever. De TSN heeft zijn thuisbasis in Almelo, heeft 20.000 medewerkers en 60.000 huishoudens in de map zitten. ''Wij komen overal en altijd'', stond op het logo, ''wij werken met het CQI, de Customer Quality Index, en dat indexcijfer is hoog. Dat wil zoveel zeggen dat de klant een hoge kwaliteit zorg krijgt.'' Niets is minder waar. De mensen die de hulp elke week hard nodig hebben, leven in grote onzekerheid. Er wordt een beroep gedaan op familie, vrienden, buren, maar het liefste zou je de vertrouwde hulp willen houden, die paar uur in de week. Deze hulp, een kanjer die in een paar uur een huisje doorwerkt en boeskippe doet, weet ook al maanden niet waar ze aan toe is.
Ik word er beroerd van en zou de mr's, ing's en dr's die deze mammoet beheren graag eens meenemen naar de schrijnende gevallen, ze met de neus op de feiten, ze met het hoofd in een met stront besmeerde toiletpot willen drukken. Het is ten hemelschreiend.
Ik hoop dat de mensen en de hulpverleners ondergebracht kunnen worden in kleinere gezonde organisaties, die korte lijnen hebben en normale lonen. Die echt doen waar ze voor staan en de mensen weer vertrouwen geven in de toekomst, in het voorjaar. Ik weet dat het kan en ik hoop dat de mens zich zal oprichten, uit zijn bed, met de kracht van onze naastenliefde, als bloeiende violen.
Jozien