Achter de schermen
Vriêftillefoon
''Tot ziens op Facebook!'', hoorde ik een collega zeggen. Ze nam met een paar hartelijke zoenen afscheid van haar geëmigreerde nicht, die even terug was uit het buitenland. Zo gaat dat tegenwoordig. Op de ''vriêftillefoon'' zoals een kennis zijn iPhone laatst noemde, komen we elkaar vaker tegen dan in het echt. Daar is ook niks mis mee, met al die handige snufjes kunnen we elk moment van de dag van alles met elkaar uitwisselen. We maken er afspraken mee, plannen uitjes, vakanties, ontmoetingen en stemmen via de groepsapp met elkaar af, zodat we bijvoorbeeld niet meer zoals vroeger op de bonnefooi naar het café hoeven. Vaak zijn die berichtjes voorzien van de nodige symbooltjes, om de ernst van de opmerkingen mee te duiden. Dat zijn nog maar een paar van de nieuwe kanalen waarover we tegenwoordig beschikken. Natuurlijk de mobiel. De schrik slaag me om het hart als ik zie hoe bij menig autorijder gelijktijdig bellen tot kunst lijkt verheven. Email is al bijna zo oud als de weg naar Rome, sms'jes worden minder, maar krijg ik ook nog. Bij een ander piepgeluidje weet ik dat er een tweet is binnen gekomen. Anderen geven weer de voorkeur aan Messenger en er zijn ook mensen die via Linkedin ''connectie'' met mij proberen te maken. ''Iemand heeft je profiel bekeken'', las ik laatst. Wat ik daar van moet denken weet ik niet. Soms raak ik er van in de war. Zit ik 's avonds thuis op de bank en begint onder ''Midsummer Murders'' het apparaat te piepen. De volgende dag schiet me dat weer te binnen. Waar heb ik dat ook weer gezien. Op Facebook, Twitter, SMS, Whatsapp, was het een email - privé of van het werk - kwam het via Linkedin of was het toch Messenger?
Gerard Timmerman