''Aan boord kwamen mijn gevoelens er uit''
''Ik had te horen gekregen dat ik borstkanker had en verkeerde een tijd lang in een ontkenningsfase. Totdat ik met lotgenoten op reis ging met de Henri Dunant. Een geweldige ervaring. Toen kwamen mijn gevoelens er uit. Het luchtte enorm op.''
Jannie Mattner uit Den Burg behoort samen met Joana Paiva tot een groep van 45 vrouwen die in november 2015 werden getrakteerd op een verwenweek aan boord van het cruiseschip van het Rode Kruis. Daarbij werden de zorgen een week lang overboord gezet. Stichting Samen Varen organiseerde de reis vorig jaar voor het eerst en werd daarbij gesponsord door de Roparun. Er gingen 25 vrijwilligers mee. ''Het was een geweldige reis. Met vrouwen met borstkanker in verschillende stadia. Mensen die het achter de rug hebben, zoals Joana en ik, vrouwen die in behandeling zijn, die soms wanhopig op zoek zijn naar nieuwe behandelingen en ook vrouwen die terminaal zijn. Lotgenoten onder elkaar. We werden de hele reis verwend en in de watten gelegd. De vrijwilligers lezen elke vraag van je lippen. Zo van: 'Heb je zin in water? Dan haal ik het voor je.' Er gingen allerlei begeleiders mee, zoals een fysiotherapeut die je lekker masseert. Ze hebben aan boord een programma dat heet 'Vrouwenkracht'. Een psycholoog probeert je dichter bij je gevoel te brengen. Ik had borstkanker gehad en dan kom je in een soort overlevingsstand. Aan boord kwamen mijn gevoelens er uit. Dat luchtte enorm op. Ik heb bijna een week lopen janken. Joanna, die na een borstoperatie nog met complicaties kampte, was er ook slecht aan toe. We sliepen samen op één kamer, tijdens de reis zag ik haar opbloeien. We hadden aan boord ook een schoonheidsspecialiste die je mooi maakt en noem maar op. Ze geven je waardering.'' Joana: ''Iedereen is lief tegen elkaar. Het is een soort Loveboat. 's Morgens knuffelen en zingen, de dag begint met een liedje. Ik hou van zingen. En ik was de hele dag druk met van alles. De koks maakten heerlijke dingen voor ons en we kregen allerlei lekkere tussendoortjes.'' Het schip deed allerlei steden aan, zoals Amsterdam. Joana: ''In het Amstel Hotel hadden we een high tea met heerlijke chocolade.'' Jannie: ''In Wijk bij Duurstede werden we opgewacht door een Shantykoor. Ze rekenden op uitgebluste vrouwen en wisten niet wat ze zagen toen wij als een stelletje gekke wijven stonden te springen aan boord. We kregen in een restaurant een diner aangeboden. We zijn in Arnhem geweest en in Volendam. Daar werden we in klederdracht gehesen en op de foto gezet. Aan boord kregen we tasjes met cadeautjes. Twee zangeressen gaven ons de hele week zangles en hebben met ons geoefend voor de bonte avond. We waren allemaal in roze gekleed. Zij hadden niet verwacht dat wij om twaalf uur 's nachts nog zaten te blèren. Er was zelfs een buikdanseres.'' Terugkijkend: ''Die sfeer aan boord, dat vrouwen ineens zichzelf kunnen zijn, even geen moeder of echtgenote zijn terwijl ze ziek zijn.''
''Samen varen'' is voor vrouwen die het financieel wat minder hebben. Het wordt bekostigd met giften en donaties. Jannie: ''Een geweldige ervaring, we geven er graag meer bekendheid aan, zodat ook lotgenoten dit weten.'' Meer informatie staat op www.samenvaren.nl. ''Ook zouden we het mooi vinden als er meer donaties binnen komen.'' Ook daarover kan men op de website informatie vinden. Ze starten ook een statiegeldactie, waarbij geld kan worden gedoneerd.