Opskuuve…..
Heeft u dat nu ook? De huizen en omgeving waar je alle dagen langs fietst, zijn in je geheugen gegrift. Een plaatje op je netvlies; naambordjes, vijvers of planten in een tuin, ik herinner ze zo uit de Kogerstraat. Dagelijks fietste ik er langs naar school of sport, een veilig vertrouwd beeld. Bij dat plaatje hoorde het Esperanto-monument, eigenlijk weet je als kind op een step naar de CVO-school niet wat dat betekent, maar het was mooi in mijn beleving, net als De Goede Herder bij de Begraafplaats. En een keer per jaar lagen er de mooiste kransen en bloemen die we als kind van dichtbij gingen bekijken. Maar een paar jaar terug werd het monument bedolven onder de fietsen, bah, wat vond ik het een rotgezicht. Ik ben gek op fietsen, maar niet als ze zonder pardon het monument, het plaatje uit mijn jeugd opzij schuiven. Het Esperanto-monument werd deze week, zij het in kleiner formaat in ere hersteld. Er zijn zes Esperanto-monumenten in Nederland. In 1935 werd het door Johan en Gijs Duinker verwezenlijkt. Johan Duinker, toen hoofdredacteur van onze Texelse Courant gebruikte dit als platform om zijn liefde voor de taal Esperanto te promoten. De taal stamt uit 1807, is makkelijk te leren door simpele grammatica en grote regelmatigheid. De taal is politiek neutraal, internationaal gesproken door 120 landen! Dat is nogal wat. Siem de Waal metselde indertijd het monument en was groot liefhebber van deze taal. Hij fietste door heel Europa en ging op zoek naar andere Esperantisten. Het is een taal waarin de hoop zich uitspreekt, hoop op goede communicatie, cultuur, vrede en veiligheid. Een taal die iedereen verstaat, een moedertaal in de breedste zin van het woord. Gisteren was ik in de rouwdienst van een moeder, grootmoeder en overgrootmoeder. Door velen werden mooie woorden gesproken en gezongen alvorens ze naar de begraafplaats werd begeleid. Woorden met een Grote Gemene Deler, iemand die zoveel liefde heeft gegeven, kan dat later delen met velen. Mij trof een zin van een kleinkind, nu een mooie grote man: "Ik mocht vaak bij u slapen en wat vond ik het dan heerlijk om bij u te kruupe in het warme bed." Het is maar een zin, maar er schuilt een wereld van bescherming en liefde achter. Het doet me denken aan onze jongste, die lang borstvoeding kreeg en 's morgens spookvroeg naast ons bed stond en dan dat ene woord zei:"opskuuve". Het gebeurde eigenlijk in een roes van slapen, ontwaken, in warmte en vertrouwdheid. Het is het mooiste woord dat ik ken, een antwoord op een taal zonder woorden, die door alle moeders, grootmoeders vertolkt wordt. Het is de bron waaruit we leven en gedijen, eigenlijk zonder spelling of taalregels, en het heeft de grootste brugfunctie ter wereld, want waar je ook komt, in welk land dan ook, overal skuuve de moeders, grootmoeders op, voor slechts een ding, pakken ze hun kind , en geven ze daarmee de hoop op een goede toekomst, Esperanto…..
Jozien