Ad van Kempen met het gouden medaillon en de foto van de Texelse Ineke, op wie hij in 1969 verliefd was geworden.
Ad van Kempen met het gouden medaillon en de foto van de Texelse Ineke, op wie hij in 1969 verliefd was geworden. Foto: Gerard Timmerman

Kampeerder uit 1969 zoekt Texelse Ineke

In de zomer van 1969 bloeide op camping Kogerstrand een vakantieliefde op. Kampeerder Ad van Kempen raakte tot over z'n oren verliefd op de Texelse Ineke. De romance duurde maar kort, een gouden medaillon, haar foto en een boekje zijn nog de enige tastbaarheden. ''Ik zou haar graag nog eens ontmoeten, ik heb nog wat goed te maken.''

Wellicht komt zijn gezicht bekend voor, Ad van Kempen is acteur van beroep. In 1967 kwam hij van de Toneel Academie, speelde onder meer bij de Noorder Compagnie, Centrum Toneelgroep Amsterdam en het Nationale Toneel. Maar was ook te zien in "Foxtrot de Musical en geniet bekendheid door rollen in films, zoals ''Een beetje verliefd'' en ''Oorlogswinter'', en op televisie, zoals rollen in ''Van Speijk'' en ''Flikken Maastricht''. ''Ik speel net zo makkelijk een bankdirecteur als een boef, ook in het buitenland, zoals nu in ''Brimstone'' van Martin van Koolhoven. Na mijn 45ste-50ste ben ik een bijna bekende Nederlander geworden.''' Die bekendheid was wellicht groter geweest als hij had meegewerkt aan tv-spelletjes of interviews. ''Aan die flauwekul deed ik niet mee.'' Inmiddels 71 en deeltijd-pensionado, is de acteur nog altijd gevraagd. Tijdens het interview gaat zijn telefoon, met het verzoek of hij volgende week tijd heeft voor een rolletje in een jeugdserie. ''Jawel hoor, bel mijn agent maar.'' Naast veelzijdig acteur ook actief als docent theatershow, artistiek leider, regie, etc.

Terug naar 1969. ''Ik was 25 en kampeerde hier met vrienden en ontmoette Ineke. Zij was 19 jaar en een heel mooi en lief meisje'', toont hij haar foto. We werden verliefd, het was echt een romance. Ze had een gouden medaillon. Op een gegeven was het van haar hals gevallen en was ze het kwijt. Ze moest verschrikkelijk huilen, want ze had het van haar oma gekregen. Het was koud en daarom hadden we hooi in de tent verspreid. Daar is het tussen gevallen. Later heb ik het gevonden. Nu komt het drama: ze vroeg of ik het had, meerdere keren zelfs, maar ik zei dat ik het niet had. Waarom? Ach, ik was net van de Toneelacademie en dacht alleen aan mezelf. Ik wilde een herinnering. Twee weken later kwam ze naar Amsterdam. Ik was jarig en als cadeau had ze een boekje voor me gekocht. Ik heb het nog. 'Waiting for Godot' van Samuel Beckett, een Engelstalig toneelstuk, ik had het gespeeld als examen voor de Toneelacademie. 'Lots of love, Ineke', had ze er in geschreven'', toont hij het boekje. Daarna heb ik haar niet meer gezien. Het kon ook niet, het was begonnen met een leugen. Dit medaillon zat tussen ons in. Zij was er zó verdrietig over en voor mij betekende het niets. Het was wreed van mij. Ik heb het al die jaren nooit aan iemand verteld. Ik schaamde me ervoor. Het knaagde aan me. De laatste jaren heb ik het op mijn bureau gelegd en af en toe keek ik ernaar. Maar ik deed er niets mee. Totdat ik het verhaal deze week per ongeluk aan iemand vertelde. Die reageerde geschokt. Toen besloot ik: ik moet dit in orde maken. Ik wil dit aan haar terug geven.''

Al die jaren is hij nooit meer op Texel geweest. ''Niet omdat ik niet wilde, het is er nooit van gekomen.'' Maar 47 jaar na dato belde hij de redactie, nam de boot en deed zijn verhaal. ''Ik hoop dat ik haar via jullie terug kan vinden en mijn fout uit het verleden kan rechtzetten. Ik weet dat ze Ineke heet en dat ze van Texel kwam. Meer weet ik niet van haar. Ze moet nu 63 of 64 jaar zijn. Ik hoop dat als ze dit leest, ze zich meldt, zodat ik haar het medaillon terug kan geven.'' Het contact loopt via de redactie (362620 of gerard@texelsecourant.nl).