95-jarige na 70 jaar terug op geboorte-eiland
In 1946 verhuisde Guurtje Samuels-Bakker van Texel met haar man naar Brabant. Al die jaren bleef een deel van haar hart op het eiland en las ze de Texelse Courant trouw. Nu, zeventig jaar later op haar 95e, keert ze weer terug naar haar geboorte-eiland. Ze vertelt haar opmerkelijke levensverhaal. ''Ik kan er wel een boek over schrijven.''
Dat verhaal begint aan de Duinweg, nu de Rozendijk, in het huis waar nu Dick Blom woont. ''Ik had drie broers en drie zussen. Mijn ouders (Willem Bakker en Antje de Porto) hadden een klein bloembollenbedrijfje. 's zomers pelden we bollen.'' Dat was niet het enige. Ze wist van aanpakken en als oudste van drie meiden hielp ze haar moeder in het huishouden, in de tuin en wat al niet meer. Haar man, Bertus Samuels afkomstig uit Hedikhuizen in Brabant, ontmoette ze in de oorlog. ''Hij was hier te werk gesteld. We werden verliefd op elkaar'', vertelt ze met glimmende ogen. ''Later werd hij overgeplaatst naar Assen.'' De liefde bleef. Hij schreef haar elke dag een brief. ''Prachtige brieven'', vertelt zoon Guus. Zijn vader bezat een creatieve geest. ''Hij speelde toneel, schreef liedjes en deed allerlei andere dingen.'' Het weerzien kwam na de oorlog, het stel trouwde in 1946. ''Op Texel, daarna zijn we naar Brabant verhuisd. We zijn met de trein gegaan, een auto hadden we niet, misschien een fiets. Mijn man ging bij Lips aan het werk, bij de fabricage van scheepsschroeven. Hij draaide de asgaten, schroeven van wel een meter of drie hoog. Ik heb er nog foto's van.'' Er kwamen ook kinderen, de eerste in 1947. Vier zoons, van wie de oudste is overleden, en een dochter. Zoals ze vroeger in het huishouden werkte, deed ze dat thuis ook. ''Mijn man was bijna nooit thuis. Hij zat bij de toneelvereniging, de vrouwenbond, haalde contributie op, zat bij de carnavalsvereniging, schreef liedjes, hij had altijd wel wat te doen.'' Carnaval was aan Guurtje niet zo besteed, maar ze was bepaald geen stilzitter. Guus: ''Ze deed eigenlijk alles, 's morgens smeerde ze de boterhammen en zorgde dat 's avonds het eten klaarstond. Ze was heel creatief, naaide kleren voor ons, eerst voor de oudste, die ze dan weer verstelde voor de jongere broertjes.'' En al die jaren hield ze het Texelse nieuws bij. Ze bleef trouw abonnee van de Texelse Courant. Met als grootste interesse artikelen over haar familie, sommige stukjes knipte ze ook uit, en vooral later ging haar aandacht uit naar de familieberichten. Guus: ''Als ze dan weer een overlijdensadvertentie las van een oude bekende, zei ze: 'Oh, die is dood. Ze gaan allemaal weg en ik blijf over.'' Het bleef niet bij het lezen van de krant, het gezin vierde ook menig vakantie op Texel. ''Dan kampeerden we bij de Joop van der Vliet in de Dennen.'' In 1968 overleed haar man en kwam ze er alleen voor te staan. Het ging haar goed af. Guus: ''Mijn moeder deed alles zelf, er kwam niemand anders aan te pas.'' Met haar kinderen bleef ze naar Texel gaan. Niet meer op de camping. Guus: ''We verbleven onder andere bij ome Cor Bakker en tante Rie aan de Rozendijk.'' Het was de tijd van Sarasani. Guus: ''Als de wind gunstig stond, hoorden we Golden Earring, Tee Set en andere bands spelen.'' Zijn moeder maakte ook trips naar Australië en Canada. ''Dan ging ze in haar eentje.'' Na vier zware operaties, waarvan ze is hersteld, belandde ze in Brabant in het verzorgingshuis. ''De verzorging was daar zó slecht. Ik heb net zo lang gezeurd tot ze naar Texel kwam.'' Met succes. Sinds deze week heeft ze in De Gollards een kamer, met uitzicht op de vijver. Ze zit er tot volle tevredenheid, met de krant binnen handbereik.