Geloof en een hoop liefde…
Gisteren zaten we gezellig om een grote tafel in het gemeentehuis, de "oude" en de nieuwe trouwambtenaren. Een mooi gegeven, mensen die al jaren echtparen verbinden kunnen van alles vertellen. Er is een hoop liefde op ons eiland, en ook stellen van "de overkant" treden graag hier in het huwelijk. De zilte zee, de golven en branding heeft al velen in de liefde tot de verbeelding gesproken. Hoe vaak loop je niet langs het strand en zie je een hart met namen in het zand geschreven? De locatie om de plechtigheid uit te voeren wordt nu zelfs ook op het strand gekozen. Allemaal nieuwe dingen, een nieuwe wereld waarin we aan de hand van vakmensen zomaar mogen binnen treden. Het zijn hoogtepunten in het leven waar je deel van uit mag maken, ik zie dat als een voorrecht. Momenten, dingen, sport, muziek, gerechten, dit delen is denk ik het allerbelangrijkste hier op aarde. Gevoelens delen is van deze misschien wel het allermooiste en tevens ook het aller-moeilijkste. Want laten we eerlijk zijn, we voelen niet altijd hetzelfde en hoe maken we dat kenbaar aan de ander? Tijdens het gesprek voor de opnames van Geloof en een hoop liefde, een programma van de EO, dagelijks te zien om 18.10 uur, vroeg Reyald Boogaard mij natuurlijk van alles over het thema. Het werk, het leven op het eiland, de mensen om je heen, en tenslotte kwam hij bij de kern, het hart, de liefde, ons gevoel waar we aan hechten, bezorgd om zijn, en niet meer willen loslaten. Reyald had eigenlijk psycholoog moeten worden, bij een kop koffie aan de houten keuken tafel kwam heel wat ter sprake, we deelden het gevoel, maar ook het verdriet. Samen lachen, maar ook samen in tranen, als je even een tip oplicht van de trouwsluier, de andere kant van de medaille. Het loslaten van je kinderen, dierbaren, patiënten die sterven. Het is niet altijd vloed in het leven. Zeker niet…. Als het eb is in je leven kan je goed jutten, een aardig gezegde, en op ons eiland wordt heel wat afgejut. Texel, jutter Maarten Brugge, teuge de wiend in, we gaan alles bekijken, als we worden uitgezonden als jutterseiland volgende week op de buis. Eigenlijk behoort de naam jutter tot onze zusterplaats aan het vaste land. En is de TESO onze navelstreng die ons voedt, de verbinding met de rest van onze provincie, ons land, de wereld. Ik was maar wat blij dat de extra boot voer midden in de nacht, toen de oudste in stuitligging bleek te liggen. Onze kinderen zijn eigenlijk echte jutters. Den Helder bracht verlossing. Ook in het werk wordt de verbinding vaak benut. Gaan Tesselaars naar de werf, het ziekenhuis, noem maar op en krijgen wij Helderse vakmensen om ons te versterken. Een plezierige verbinding. Op de vraag van Reyald of ik ja op tv zou kunnen zeggen tegen het geloof, en wat mijn idee daarbij was, knikte ik bevestigend. "Geloven is een werkwoord, dat geld niet alleen op zondag in de kerk".
Jozien