Achter de schermen
Aaibaarheid
Als de berichten over de aangespoelde potvissen binnenkomen, gaat het alarm van de journalist af. Terwijl Jeroen zich naar het strand spoedt, ga ik thuis vanaf de bank aan het werk. Met dank aan foto's uit het netwerk, dank Marleen, blijken we landelijk de eerste. Vanaf dat moment staat de dinsdag in het teken van de potvissen. De walvissen zijn ineens van iedereen en iedereen wil weten hoe het met ze gaat. Er wordt druk gespeculeerd en het is steeds speuren naar de feiten. De informatie van Economische Zaken, die sinds onze Johanna op de Razende Bol de leiding heeft in dit soort kwesties, is mondjesmaat. Twitter, contacten op het strand, Facebook, journaal. Alles wordt uit de kast gehaald om maar met updates te kunnen blijven komen. Al snel wordt gespeculeerd dat twee exemplaren dood zijn en dit wordt door enkele landelijke media overgenomen. Bevestigd is het echter door geen enkele instantie. Op de populaire Facebookpagina "Texel is mijn eiland want..." word ik inmiddels als dé bron vermeld, wanneer het gaat om onze jongens op het strand. "Het is niet waar dat er twee dood zijn. Wacht nou maar op een bericht van Job Schepers op de site van de Texelse Courant. Dat nieuws klopt." Los van het feit dat het nieuws op onze site niet afging op speculaties, maar op harde feiten, leek er vooral hoop in deze woorden te schuilen. Ze mochten niet dood en zolang er een kleine kans was dat de dieren het zouden overleven, hield iedereen hoop. De aaibaarheidsfactor van, laten we zeggen, Max, Mark, Maarten, Martin en Melvin was erg groot. Ondanks de geweldige inzet van de hulptroepen, want geloof me die was er echt, haalden de jongens het niet. Het verdriet op sociale media was groot toen de berichten doorsijpelden dat Max, Mark, Maarten, Martin en Melvin toch echt overleden waren. Massaal stroomden de mensen dan ook naar het strand om afscheid te nemen. En hoe doe je dit stijlvoller dan met een selfie van jezelf en de potvis. Je hoorde er woensdag niet echt bij als je niet even bij de potvissen was geweest. Dit is geen oordeel, als ik er niet werktechnisch heen had gemoeten, was ik ook gaan kijken. Mooie bijkomstigheid dat ik door mijn werk zo dichtbij kon komen. Hoe triest de situatie ook was, we mogen dankbaar zijn. De vijf potvissen overleden voordat Lenie 't Hart zich er mee kon bemoeien, voordat Whale Wars voor paal 12 lag en de burgemeester de jongens een hart onder de riem kwam steken. Laten we nu maar hopen dat een stille tocht ook achterwege blijft.
Job Schepers
Op het moment dat de pagina op de pers gaat, spoelt er een zesde potvis aan, dood in NIOZ-haven... Daar gaan we weer.