Genieten van zicht op de duinen
''Het zicht op de Zanddijk heb ik altijd mooi gevonden. Als kind al, toen ik met mijn ouders over de Postweg reed op weg naar ons vakantieadres. Ook later toen we zelf een huisje hadden op Slufterhoek. Ons nieuwe huis komt met de kop naar de duinen.''
Reinier Heutink verheugt zich er al op. We zijn op de ''Vooruitgang'', het domein van deze ''aangespoelde'' Texelaar. Komt zijn gezicht u bekend voor? Wellicht doordat Texel van kinds af aan zo'n beetje zijn tweede huis is en hij hier een jaar of vijf geleden naartoe verhuisde, maar het kan ook zijn van de televisie. Als directeur van een groot marktonderzoeksbureau verscheen hij regelmatig in Nova, Nieuwsuur en andere actualiteiten programma's om de opiniepeilingen toe te lichten. ''Ik was de tegenhanger van Maurice de Hond.'' Spraakmakend was hun geruzie. Van origine economisch geograaf, 59 jaar en sinds enkele jaren met pensioen. ''Ik ben gestopt met werken om dingen te kunnen doen die ik leuk en nuttig vind.'' Zoals muziek maken. Gitaar spelen doet hij al vanaf zijn jeugd, ooit stond hij zelfs op het podium van Sarasani. ''Ik woonde in Almelo. 's Zomers stapten we op de brommer en reden hier naartoe. Kamperen op Loodsmansduin, naar De Koog en Sarasani. Op een 'open middag' hebben we daar een keer gespeeld. Een mooi verhaal, niet gelogen. Maar zoveel stelde het niet voor.'' De muzikant in hem leeft nog steeds, de elektrische gitaar en versterker in de huiskamer zijn er het bewijs van. ''Ik speel in twee bands, eentje op Texel en eentje in Amsterdam. Ik heb gezegd: wat er ook gebeurt, van de zomer sta ik met een band op een festival.'' Het zou best kunnen zijn dat hij dicht bij de organisatie zit. Hij is betrokken bij de start van de Stichting Evenementen Texel (in oprichting, waarover binnenkort meer naar buiten komt). Hij is op meer fronten actief. Zo is hij ook voorzitter van de Raad van Toezicht van de Stichting Texels Museum. ''Toen ik stopte met werken wilde ik leuke en nuttige dingen doen. Ecomare, Kaap Skil en de andere musea zijn prachtige bedrijven met veel potentieel. Ik ben een groot deel van mijn leven directeur geweest en deskundig op het gebied van organisatie en marketing. Ik ben denk ik goed in staat dingen snel in te schatten en heb een nuchtere en frisse kijk op de zaken. Als RvT stellen we de grote lijnen vast, de jaarplannen en de strategie op lange termijn. Er was best wat te doen, maar nu is er nu — vooral ook dankzij de nieuwe directeur die we aangesteld hebben — rust in de tent. Maar het gaat niet vanzelf.''
En zo doet hij nog een aantal andere zaken. ''Ik vind het leuk om te doen en mensen weten dat ik tijd heb. Zo heb ik hier in een paar jaar heel veel mensen leren kennen. Ik had niet gedacht dat wij (hij en Antonet, met wie hij trouwde in een schapenboet) als buitenstaander zó snel geaccepteerd zouden worden. Eigenlijk al vanaf dag één dat we hier kwamen wonen. Buurman Jos (Witte) kwam het erf op. Hij en Anneke hadden een feestje. ''Komen jullie ook?'' Dat is heel prettig. We hebben een poos in Ilpendam gewoond en daar kenden we niemand. Toen ik hier die houten schuur liet bouwen, had ik de eerste dag al een man of tien op het erf. Dat ze het een mooie schuur vonden. Ik heb hier ook mensen op het erf gehad die zeiden: ''Mijn opa heeft hier nog gewoond.''
Naast de open mentaliteit is hem nog wat opgevallen. ''Een hoge dichtheid aan stijfkoppen. Daardoor is veel tot stand gebracht, maar bestuurlijk zie ik ook dat men niet allemaal even goed in staat is te overleggen en tot compromissen te komen. Daarmee wordt zóveel energie verspild.'' Tegenstellingen genoeg: ''Economie versus natuur, bewoners versus toeristen. Ieder heeft zijn belang en dat snap ik best. Het helpt om je in de standpunten van een andere te verdiepen.'' Soms kan hij het niet laten zijn stem te verheffen, zoals onlangs een ingezonden brief over de verlichting bij de slinger in de Postweg. ''Achter het huis ligt mijn vreugde, hiervoor mijn ergernis. Vooral aan de domheid. Als je snelheid wilt afremmen, moet je handhaven. Maar dat schijnt hier nogal gevoelig te liggen...''
Terug naar de vreugde. ''Mijn Texelgevoel komt deels voort uit Jan Wolkers. Ik ben een enorm bewonderaar. Van zijn boeken en zijn kunst. Hoe hij het hier beleefde en beschrijft. Ik denk dat weinig mensen zo intens hebben genoten van het leven en de natuur als hij. Ik hoop dat er eens een jaarlijks Jan Wolkers-weekend komt, met exposities, wandelingen, gerechten, etc.''
Ten slotte haalt hij de tekening van de nieuwe hoeve tevoorschijn. Indrukwekkend. Het bord 'Vooruitgang' staat nog in de schuur. ''Het komt weer op de gevel.''
Gerard Timmerman
Mijn Texelgevoel komt deels voort uit Jan Wolkers