Achter de schermen
Opvang
Ik had me een weekje vakantie voorgenomen, totdat er een verzoek van de gemeente kwam. Of ik als journalist de crisisnoodopvang in Ons Genoegen zou willen volgen? Ik zou vrije toegang krijgen om voor de krant verslag te doen. Noem het gerust opmerkelijk, want als gemeente (verantwoordelijk voor de noodopvang) zeg je in feite: de ene journalist komt er niet in, de andere wel. Dat gaf bij de andere media wrijving en terecht. Ik heb ervoor gekozen het aanbod aan te nemen. Het is al bijzonder dat er pers vrij in zo'n opvang wordt losgelaten en Ons Genoegen mocht mijn inziens niet negen dagen lang een 'black box' zijn waarvan je niet weet wat er gebeurt, terwijl het hét gesprek van het eiland is geweest. Dat hadden ze bij de gemeente gelukkig ook bedacht. Ik kon onafhankelijk verslag doen. Als de gemeente een verlengstuk voor de PR had gezocht, zou ik geadviseerd hebben nog even door te zoeken. Over het maken van foto's lagen we ook op één lijn. Ik had voor mezelf al bedacht de vluchtelingen niet herkenbaar op de foto te zetten, omdat je nooit weet welke achterblijvers in de problemen kunnen komen. Een paar mensen gingen herkenbaar op de foto, maar dat was met toestemming van de betrokkenen. Een aantal foto's heb ik naar de andere media gestuurd, zodat zij eveneens beeldmateriaal hadden. De exclusieve toegang mocht er mijn inziens niet toe leiden dat de andere media met lege handen zouden staan. Is het bevallen? Ja. De vrije toegang gaf mij de gelegenheid een goed beeld te krijgen en om met een aantal vluchtelingen langere gesprekken te voeren. Dat was niet een kwestie van 'kladblok tevoorschijn trekken en vragen stellen'. Pas halverwege de opvang ben ik mensen echt gaan interviewen, nadat eerst de contacten waren uitgerold. Toch ontkom je ondanks alle voorbereidingen niet aan misverstanden. Zo ging op Twitter opeens het verhaal rond dat de vrijwilligers van de opvang 'alleen met Jeroen van Hattum mochten praten'. Het zou wat wezen... De werkelijkheid: op een bord in de kantine was geschreven 'dat Jeroen van Hattum vragen kon stellen voor de krant'. Wel zo praktisch voor iedereen om te weten. Een ander tam-tamverhaal dat me ter ore kwam: de Texelse Courant mocht bij de opvang zijn 'omdat we zo positief over de Texelhopper hebben geschreven'. Mocht dit het geval zijn, dan wil ik de gemeente toch dringend adviseren de knipselmap over de Texelhopper op orde te brengen... Maar goed, dit zijn de kleine Indianenverhalen. Veel belangrijker: hopelijk heeft het verkrijgen van een goed beeld van de vluchtelingen bijgedragen aan het krijgen van een beetje begrip voor elkaars situatie. Misverstanden zijn er voldoende.
Jeroen van Hattum