Ver…..Tellen….. Jozien
We openen de grote deur van de Burght en slepen daar met regen en wind een serie klokken naar binnen. "Heb je ze allemaal Jozien?", vraagt Nannie die met schort voor en gewapend met tang en bossen hedera volgt. Ik tel, maar mis er nog een paar, er moeten er negen zijn. Ik vis ze van de hoedenplank in de auto. Tegenwoordig geen snoeren meer, maar ledverlichting op batterijen. "Ik loop nog even naar Blokker, we moeten er 3x9=27 hebben." Hoe gemakkelijk tellen we, rekenen we uit wat we nodig hebben. We vinden het heel normaal .Toch zijn er tijden geweest dat er alleen geturfd werd. Streepjes zetten op bijvoorbeeld een kerfstok. U kent vast het gezegde: hij heeft heel wat op zijn kerfstok. Er waren nog geen getallen, die zijn later via de Arabieren gekomen. Daarvoor waren er de Romeinse cijfers. Het was de Romeinse keizer Augustus die graag wilde weten hoe groot zijn volk was. Iedereen werd geacht naar het dorp van zijn voorouders te reizen en zich daar te laten inschrijven. Jozef stamde af van David uit Bethlehem, dus vertrok hij met Maria op hun vervoermiddel, de ezel, vanuit Nazareth om zich 155 kilometer verderop te laten registreren. Tellen op grote afstand. Ver… tellen, want 155 kilometer lopen is ver. Van ons eiland naar Rotterdam. Het heeft een grote wending gebracht in vele mensenlevens. Eigenlijk telt nu iedereen mee, ongeacht waar vandaan. Daaraan zit onlosmakelijk verbonden dat er met iedereen rekening moet worden gehouden. Een grote opgaaf, dat hoewel we toch heel goed kunnen rekenen en cijferen, mensen niet gekend, gehoord of erkend worden. Een grote taak, die lang geleden werd gepredikt lijkt soms heel ver weg; verder dan de 155 kilometer. Ik hoop dat we de komende dagen en in het nieuwe jaar ons gaan richten op de afstand van en naar onze medemens. Die afstand gaan we beperken, we kloppen elkaar op de schouder, koesteren diegene die we liefhebben aan ons hart en troosten die alleen zijn. We maken een compliment en de afstand tussen ons mensen wordt klein en veilig. We zorgen voor onze naasten. We luisteren naar elkaar en praten over wat we voelen. We ver tellen over dat mooie verhaal, heel veel jaren geleden, waar een kind in de kribbe in de stal het verschil probeerde te maken. Afstand was voor Maria en Jozef geen probleem. Ze deden zelfs afstand van hun enige zoon. De rekening is vereffend voor ons allemaal. Hoe mooi het gegeven. Hoe mooi om daar mee te werken. De familie Den Braanker bericht uit het verre Dalen: "We hebben het druk, Peter met de kerstvieringen en van mij wordt verwacht dat ik met groen in de weer ga in de kerk. Maar het mooiste komt, we gaan na de kerstnachtdienst met z'n allen buiten om de kerstboom zingen en Glühwein drinken!" Ik moet lachen, ik geloof dat Wikke ook iets voor ons in petto heeft, we gaan het beleven, we komen allen tezamen, te voet door het donker en zoeken elkaar op de vluchtheuvel, een rustpunt van betrokkenheid in ons bestaan.