Wegwoorden
Afgelopen dinsdag stond er een artikel in de Volkskrant over woorden die Nederlanders dit jaar het allerirritants vinden. Genomineerd dit jaar waren: "me", "selfie" en "papadag". Uiteindelijk heeft "me" gewonnen. Winnaars van vorige jaren waren: "kids" en "oudjes". Inderdaad, die woorden zijn ook echt bloedirritant. In dat artikel stond ook nog iets over de woorden die op bepaalde momenten in de geschiedenis als ordinair gezien worden (door de rijke mensen). Zo werd bijvoorbeeld het woordje 'leuk' niet uitgesproken door nette mensen in de jaren vijftig. Over deze ordinaire woorden bestaat er een lijst: Het dialect van de Adel. Een paar voorbeelden uit dit dialect zijn: 'toilet' wordt 'WC' (of zelfs plee), de 'koelkast' wordt 'ijskast' en 'eet smakelijk' is helemaal uit den boze. Gewoon op internet te vinden die lijst. Ik had een tijdje een fase waarin ik deze lijst uiterst serieus nam. Ik wilde toen nog Nederlands gaan studeren en ik was er heilig van overtuigd dat dit mijn nieuwe spreektaal zou moeten gaan worden. Ik heb toen alle woorden overgenomen op papier en op de 'ijskast' geplakt. Daarna heb ik het gebruik van deze woorden nog een heel tijdje volgehouden, tot irritatie van de rest van het gezin. Ik liep iedereen te verbeteren. Uiteindelijk is dit chique dialect voor mij weer verwaterd. De lijst ging van de koelkast en ik zou ook geen Nederlands meer gaan studeren. Ik dacht er niet meer aan. Tot ik dit artikel las. Eerst vond ik het wel grappig om te lezen, maar ineens werd ik boos op mezelf. Wat dacht ik daar toen mee te gaan bereiken? Met het leren van die lijst. Een boel irritatie bij mezelf, omdat ik steeds die woorden door elkaar haalde. En adel zou ik al helemaal nooit gaan worden, ook al gebruikte ik nette woorden. Misschien was ik het nog gaan gebruiken als ik bij het studentencorps gegaan was, maar dat vind ik al helemaal vreselijk. Het dialect van de adel is dus eigenlijk tegenstrijdig op alles wat ik vind. Bij onze eerstejaars staan we ook totaal niet chique te praten. Nee, het gaat gewoon over tattoos en lam worden. Banaler kan bijna niet. En gelukkig maar, zolang we niet over "me kids maken selfies" praten, dan voel ik me daar prima op mijn plek.
Katja Schraag