Jozien Op alle dagen….
Het heugelijke nieuws gaat door de familie, het eerste kleinkind is op komst. Het wordt al een mooi buikje en schoonzus Petra mag mee voor een 3D-echo, de wetenschap staat voor niets. Vroeger luisterden we met een houten toetertje naar de harttonen op de Verlos, maar nu is alles anders. Zo ook de techniek in de zorg. Gisteren hebben we een nieuw tabblad in werking gezet. Ja we moeten eraan geloven, klokken als we van huis gaan in de zorg. Bij de eerste patiënt de klok intikken en weer tikken als je weggaat. Bij de Omring heb ik het jaren gedaan en iets in mij was er altijd contrarie tegen. Een rooster bij de mensen thuis, en op de werkvloer zou toch genoeg moeten zijn? Worden we niet overladen in dit digitale tijdperk? Maar ik moet zeggen, dit nieuwe systeem brengt ook voordelen met zich mee. Hadden we een app. op onze telefoon, nu kunnen we via het tabblad makkelijk berichten doorgeven aan elkaar, en de kilometerlijsten hoeven niet meer handmatig ingevuld. En dat is een dingetje. Want eerlijk gezegd werd je daar ook een beetje gestoord van, al die postcodes, vellen vol, en maar optellen. Ik druk nu op verzenden en hopla, alles is op kantoor. We hebben een maand voorbereiding en dan gaat het echte werk beginnen. Een maand voorbereiding, een maand advent, een aanloopperiode naar de kerst, een verwachtingsvolle tijd naar een wereldwijd gevierde gebeurtenis. Advent betekend letterlijk :"Komst". Elders in het land wordt deze periode ook ingezet. In Twente, de Achterhoek heeft een ander communicatiemiddel, de midwinterhoorn gisteren van zich laten spreken.. Een eeuwenoud prachtig gebruik laat over de herfstige velden een hoorngeschal horen. Het heet :"anbloazen", als je het eenmaal gehoord hebt vergeet je het nooit weer. Vroeger was het een gebruik om de boze machten angst aan te jagen. Later gebruikten de boeren het om elkaar bijeen te roepen. Met Driekoningen werd de tijd weer afgebloazen. Het is een zware lange hoorn, sommige blazers legden hem op de put achter het huis, dan was er een steuntje maar ook een extra effect doordat de put werkte als klankkast. Kilometers ver was het geluid waarneembaar. Het toeval wil dat een patiënt van me vroeger op de hoorn blies, hij staat in de hoek van de kamer. Hij heeft ook de "bagpipes" bespeeld en kan mooi vertellen over optredens overal in het land en zelfs in Edinburgh in Schotland. "Hoe doe ik dat Tim?" Ik probeer er geluid uit te krijgen. Hij moet lachen, ik breng er niets van terecht, hij heeft M.S., zit in de rolstoel, redt het ook niet meer, maar weet het nog goed uit te duiden. "Mag ik hem voor m'n raam hangen thuis?"Het is een prachtig instrument en ik doe mee met een adventsproject in Strend." Zo kan het gebeuren, dat als u in de buurt komt, ik aan het uitblazen ben van de zorg met tabblad, Sinterklaassurprises, kerstworkshops of gewoon de hoorn aan het uitproberen ben om alle boze machten te verjagen en te vertellen: er is iets moois op komst: een geboorte, een nieuw begin…..