Hoofdrolspeler in eigen verhalen
"Als ik morgen het loodje leg, heb ik een mooi leven gehad. Je kunt wel zeuren als je tijd komt, maar dat was het dan, zo simpel is het." Het zijn woorden van Maarten Boon. De strandjutter overleed donderdag op 63-jarige leeftijd, hij was al enige tijd ziek.
Strandjutter, logiesverstrekker en bovenal begenadigd verteller; of het nou voor televisie was of voor bezoekers van zijn Juttershol aan de Vuurtorenweg. De spullen verdwenen al in 2012 naar juttersmuseum Flora en nu is ook de jutter niet meer. Velen zullen zich het decor van zijn schuur herinneren. Een lange tafel in een schuur vol gejutte spullen. Enthousiast leidde hij je rond wijzend naar boeien, flessen, handschoenen, blikjes en zelfs een opblaaspop. Hij moest er zelf altijd kostelijk om lachen. Dat hij zoveel spullen meesleepte naar zijn huis was geen wonder. "Ik heb één sleutel en die past overal op", vertelde hij ooit aan de Texelse Courant. Hij doelde hiermee op zijn bijl. Als hij dus iets vond dat aangespoeld was, maar niet open wilde had hij de oplossing mee. Deze 'kwajongensstreken' verdwenen naar eigen zeggen met de jaren. Terwijl bezoekers van het juttershol nog druk rondkeken naar alles wat er aan de muur hing, werd een plaatsje gezocht aan de tafel, tussen hen en de hoofdrolspeler zelf. Als Boon vertelde was je stil, luisterde je. Niet omdat dat moest, maar omdat je dat wilde. Boon was een jutter zoals men zich een jutter voorstelde. Verweerd gezicht, baard en een muts op. Een sjekkie in zijn ene hand en een blik bier in de ander. De stormen die hij getrotseerd had, waren terug te zien in zijn gezicht. Het droeg bij aan de ambiance van het juttershol, een schuur gebouwd van spullen die hij bij elkaar sprokkelde op het strand. Alles werd hergebruikt. Dat Boon jutter werd is niet vreemd; zijn vader en zijn opa waren het al en in hij maakte er geen geheim van dat hij hoopte dat zijn kinderen weer in zijn voetsporen zouden treden. Als jongen had hij het al in zich. Samen met zijn broer groef hij één van de bunkers bij de vuurtoren uit. Ze richtten die in met aangespoelde spullen en stookten de bunker warm met hout dat ze sprokkelden op het strand. Het beroemdste verhaal blijft toch het verhaal over de Hollywoodsigaretten. Het was op de avond van 25 januari 1993. Containers vol sigaretten spoelden aan op het strand bij paal 27. Tot frustratie van de jutters waren hulpstrandvonder Jaap Groen en de douane er snel bij om alles in de gaten te houden. Een derde container kwam op het Wad bij de Schorren terecht en was hierdoor een stuk lastiger te bereiken. Het hield Boon niet tegen, zo vertelt hij in 2012 in Texel Magazine: "Drie nachten lang ben ik - samen met mijn broer Herke - met vislijnen en vuilniszakken in de weer geweest om de sigaretten op te halen." Hij snapte het spelletje met het gezag als geen ander. Uiteraard kwam de douane aan zijn deur, maar ze vonden alleen wat pakjes natte sigaretten. De droge sloffen sigaretten had hij elders ondergebracht. We hebben ze onder meer in Duitsland verkocht." Toch waren er tot de verhuizing nog altijd een aantal pakjes sigaretten te vinden in het juttershol, onderdeel van de schatkamer. Het interview in Texel Magazine blijkt zijn afscheidsinterview. Nog voor het Magazine uitkomt, maakt Boon bekend dat alles naar Flora verhuist. Hij gaat het rustiger aan doen: "Het jutterstijdperk is voorbij. Je vindt toch niets meer", vertelt hij in een uitgebreid interview aan TexelNu. De laatste jaren was het juttershol veranderd in een werkplaats en hielp hij zijn zoon Dennis in het klus- en onderhoudsbedrijf. Met name door zijn 'stroperstochten' met toeristen en zijn werk in het Maritiem en Juttersmuseum (nu Kaap Skil) in Oudeschild verwierf de Texelaar grote bekendheid die niet onopgemerkt bleef buiten de grenzen van het eiland. Televisieploegen, kranten, tijdschriften: ze wisten hem te vinden. Hij kon er moeilijk aan wennen, zo staat opgetekend in het boek Jutters en strandvonders van Texel: "Het was mijn manier van leven. Voor veel mensen was dat blijkbaar bijzonder. Al die filmploegen, sta ik daar opeens met André van Duin op het strand, met BZN ook nog." Met Maarten Boon verliest Texel niet alleen een markant figuur, Texel verliest één van zijn laatste jutters. Een man die zeker heeft geholpen om Texel op de kaart te zetten. Hij deed het met liefde, liefde die hij zelf zo koesterde voor het eiland. In een filmpje op Youtube vertelt hij in 2013: "Rust ruimte en de natuur. Het is voor mij het allermooiste wat er is. Hier skarrel ik graag wat rond. Een waddeneiland is een brok vrijheid. Het is een paradijs op aarde, het paradijs van Nederland."