Over de grens
Moor de Waal (15, Den Burg) is bezig met het avontuur van haar leven. Ze zeilt via School at Sea naar Midden-Amerika en terug. Ze blogt over haar belevenissen op www.texelsecourant.nl. Een bloemlezing:
Oktober:"Na zes dagen in Amsterdam te hebben gelegen was het eindelijk zover! Mijn vader voer mee van Amsterdam naar IJmuiden, waar alle vrienden en familie ons stonden uit te zwaaien. Het afscheid was best moeilijk, maar zodra we de sluis uit voeren voelden we de frisse zeewind in ons gezicht en moesten we aan het werk. Geen tijd meer voor verdriet dus."
"Een uurtje na vertrek waren de eersten al zeeziek en hoorde je elke 10 minuten wel iemand overgeven. Ik heb er zelf gelukkig nog geen last van gehad. Dat gaat waarschijnlijk nog wel komen, want volgens Martin (de kapitein) is de zee nu een spiegeltje. Het is best vreemd om dagenlang alleen maar zee om je heen te hebben en niet van het schip af te kunnen. De eerste dagen hadden we tegenwind en voeren we op de motor, maar toen draaide de wind en werden de eerste zeilen gehesen. De motor ging uit, de zon begon te schijnen en eindelijk zeilden we, heel gaaf! Op dit moment liggen we in Engeland, in Brixham, en vanmiddag mogen we aan land. De volgende bestemming is Tenerife"
November: Vorige week zondag gingen we de El Teide vulkaan op Tenerife beklimmen. Of tenminste, dat dachten we. De grote schoonmaak de vorige dag was niet helemaal goed gedaan. Daarom stuurde Martin de bus weg. Gelukkig konden we alles 's ochtends nog afmaken en werd de bus terug geroepen. Om tien uur stapte iedereen met zijn volle backpack de bus in. Na een busreis van twee uur en een korte informatieve film over de El Teide begon de wandeling dan echt. De eerste twee uur liep iedereen vol goede moed over een vlak pad. Op een bord stond dat we nog maar twee kilometer te gaan hadden tot de berghut. Maar toen begon het echte werk pas. Het pad werd steiler, de zon feller en de lucht ijler. Je moest niet te veel naar boven kijken. Linker voet, rechter voet, adem in, adem uit en maar blijven doorgaan. Rond vijf uur waren we allemaal aangekomen in de berghut. Een enorme pan chili con carne werd naar binnen gewerkt en om acht uur lag (bijna) iedereen in zijn bedje. Half vier. Iedereen werd wakker gemaakt en trok zijn warmste kleren aan om te vertrekken naar de top. Het doel: de zonsopgang meemaken op de El Teide. We merkten al meteen een verschil in de lucht. Het ademen werd bij elke stap zwaarder. In een lange rij, met iedereen een zaklampje op zijn hoofd, klommen we steeds verder naar boven. Eenmaal aangekomen op de top keek iedereen zijn ogen uit. Je kon heel Tenerife zien en daarom heen de zee. Naast deze prachtige dingen waren er ook wat mindere puntjes: het stonk ontzettend naar rotte eieren door de zwavel en het was echt heel heel heel erg koud. Meer op www.texelsecourant.nl.