Gerrit, Immy en Jacob Vlaming naar Israël
Twee maanden geleden verruilden Gerrit, Immy en hun zoon Jacob Vlaming het vaderland voor het Beloofde Land. Ze wonen op 20 minuten ten zuiden van Hebron, in de plaats Susya. Onze ''Midden-Oosten correspondent'' Immy Vlaming doet verslag.
Susya, in de zogeheten "Bezette gebieden", is gelegen op een van de vele bergen, op het randje van de woestijn. In niets dus te vergelijken met ons water omgeven eilandje en zijn platte, immer groene landschap (nou ja, de "Hogeberg"dan…). Onder Israeliërs is Texel in trek. Hier ten lande wordt reclame gemaakt om tijdens een verblijf in Nederland toch vooral ''the beautiful nature of Texel island, Ecomare or watching the seals with TX35" mee te pikken. Geregeld komen er ook bejaarde Isr/Ned. Joden naar Holland, om nog één keer nu het nog kan, hun kinderen/ kindskinderen te laten zien waar ze ondergedoken hebben gezeten in het land van herkomst. Soms kwamen mensen via-via dan bij mij, en werd het nuttige met het aangename verenigd. Zo mocht ik menigmaal Israeliërs rondleiden over 't Gouden Boltje, onder wie ook inwoners van Susya. En nu is deze plaats, waar meerdere Nederlanders wonen, onze standplaats geworden. In Bijbelse tijden leefde hier de richter Joshua, verborg David zich voor koning Saul en redde hij zijn vrouw Abigail uit handen van de vijand (hoe romantisch, welke vrouw wil dat nu niet?!!!).
Enfin, na ongeveer een half jaar van voorbereidingen was daar dan afgelopen september het Uur U, en vlogen wij, bepakt en bezakt, de hitte tegemoet. Sinds mensenheugenis was het nog niet zo heet geweest; maar liefst vier hittegolven hadden het land deze zomer geteisterd. En of dat nog niet genoeg was, kwam er dit najaar nog ééntje onverbiddelijk achteraan terwijl wij probeerden te acclimatiseren, zónder airco in "onze "caravan. De ware pioniersgeest, nietwaar?
Het zal weinigen ontgaan zijn dat ook de hitte van het geweld weer in alle hevigheid is opgelaaid en aanslagen aan de orde van de dag zijn. Boze tongen spreken al over een derde Intifada. Tijdens de eerste Intifada eind jaren 80 - nooit iets van gemerkt overigens -,woonden en werkten Ger en ik in een moshav, een soort kibboets. We reisden door Europa en kwamen terecht in Israël, wat onder jongelui erg populair was destijds. Menig Dutch-man is "blijven plakken", want die trouwde met een Israëlische schone. Nog steeds zijn Nederlanders erg geliefd onder de Joodse bevolking, alhoewel het sprookje dat "Alle- Hollanders-Goed-Waren-En-Joodse- Onderduikers -In- Huis- Hadden" ook hier wel ontkracht is.
"Zitten ze/jullie wel veilig? Ze/jullie wonen toch niet in de Zone?''
Enkele vragen die onze familie en wij, begrijpelijk, te horen krijgen. Maar het leven gaat hier gewoon zijn gang. "Just living my life', aldus Asher Alon, de plaatselijke stukadoor. Ogenschijnlijk niks an 't handje. Hoewel het laatst in Jeruzalem wel erg rustig was, té rustig… Zeker, de veiligheidsmaatregelen zijn zichtbaar aangescherpt. Meer politie, meer soldaten in straten, bussen, synagogen; juíst dat voelt veilig! Toch steek ik mijn blonde koppie in het Judeese zand en kijk geen nieuws, ter zelfbescherming.
Misschien een (schrale) troost voor de thuisblijvers: Statistisch gezien vallen er in Israël meer slachtoffers in het verkeer, dan door terrorisme…
Shalom vanuit Israel,
Immy Vlaming.