Verhalen in duisternis
"Ze stierf die nacht van de kou op het strand. De andere jutters vonden haar de volgende morgen met haar zoon in haar armen. Ze begroeven haar op het strand en vanaf die dag kwam daar niemand meer."
Ademloos luisterden jong en oud in een duinpan van de Slufterbollen naar het spannende verhaal van Marieke, de heks van de Slufter. Het verhaal werd zaterdagavond voorgedragen door Goos Westerlaken in het kader van de Nacht van de Nacht. De ambiance maakte het geheel nog spannender. Want behalve het schijnsel van de vuurtoren, twee lantaarns en af en toe de flitser van de fotograaf was het pikkedonker in de Slufter.
De heks van de Slufter vertelt over de zonderlinge Marieke die als eerste in het gebied van de Slufter kwam wonen. Een alleenstaande vrouw met een kind, in een hutje van juthout en graszoden. Dat kan natuurlijk weinig goeds betekenen. Al snel krijgt ze de naam 'De heks van de Slufter'. De vrouw wordt bitterder en bitterder en ontaardt in een monster dat geen enkel middel schuwt om aan spullen te komen. Met haar lantaarn misleidt ze schepen die vastlopen op de keiharde Eierlandsche gronden. Het verhaal is te lang om in zijn geheel op te tekenen, maar het loopt uiteraard niet goed af. Op een gegeven moment laat Marieke een schip op de gronden lopen, waarna ze direct op het strand op zoek gaat naar haar buit. Blij is ze dan ook wanneer ze een aangespoeld lichaam in de branding ziet liggen. "Ze liep er op af en draaide het lichaam om. Dat deed ze om te kijken of die een oorring in had - dat hadden alle zeelui vroeger om in het geval van verdrinking een goede begrafenis te kunnen krijgen. Toen ze het lichaam had omgedraaid, verstarde ze. Het was haar zoon, die opvarende van het schip was en op de terugweg naar zijn moeder." Met grote ogen luisteren de kinderen naar Westerlaken die besloot: "Nog lang zagen schepen een dwalend lichtje dat ze veilig langs de gronden loodste. Met zegt dat het Marieke was die al haar veroorzaakte leed aan het goedmaken was."
Het is maar één van de verhalen die voorbij kwam in een gure duinpan in de Slufter. Na Westerlaken gooiden ook Marijke den Os, Dirk Haker en Henk Tjepkema hun ziel en zaligheid in hun voordacht. De in groten getale opgekomen menigte genoot ondanks de kou. Ze kropen tegen elkaar aan en schuifelden wat om warm te blijven. Af en toe waren de eerste tekenen van een regenbui voelbaar, maar het zette gelukkig niet door. Pas toen het gezelschap zich na een ruim uur weer naar de Sluftertrap begaf vielen de eerste echte druppen. Veel kinderen vochten tegen de slaap na dit spannende avontuur. Met hun kinderen doezelend in de armen verplaatsten de toeschouwers zich over het donkere toneel van een geslaagde avond.