''Ik ben een bevoorrecht mens''
Ze wonen hier al zó lang dat ze niet van een ''echte'' Texelaar zijn te onderscheiden. Eilandgenoten die hier lang geleden zijn komen wonen. Met elk een uniek verhaal, opgetekend in de serie ''Aangespoeld''. In deze aflevering Susan Romijn uit Den Burg.
Susan maakte in 1987 de oversteek naar Texel. 28 jaar na haar komst naar het eiland werkt ze als afdelingsleider op het VMBO bij OSG De Hogeberg. Ze heeft hier haar draai helemaal gevonden.
Hoe was het om als 22-jarig meisje af te reizen naar Texel?
"Het was vooral heel spannend. Voor onze verhuizing woonden we in een appartement midden in Utrecht. Pal boven café Dikke Dries. Voor mensen die het café niet kennen: één van de meest beruchte en luide cafés van Utrecht. Zeker toentertijd Ik zat opeens in een huisje achter de dijk bij Oudeschild. Dat is nogal een krankzinnige overgang."
Dat kun je wel stellen ja! Hoe waren de eerste dagen?
''Mensen groeten en kennen elkaar. Dat vind ik waardevol''
"Ik weet nog heel goed dat ik op dag één wakker werden van een enthousiaste Texelaar. Die stond de ochtend na aankomst meteen voor de deur en schreeuwde heel hard: 'VOLKKK'. Toen dacht ik wel even: waar ben ik beland?"
Je bent even terug geweest. Hoe was die overgang?
"Dat was misschien nog wel een grotere cultuurshock dan de overgang van overkant naar Texel. Omdat ik inmiddels aan Texel gewend was kreeg ik meteen heimwee. Het was druk en ik miste opeens alles op Texel. Ik dacht: 'wat doe ik hier in vredesnaam?'
Je bent terug gegaan naar Texel.
''Ik was verpleegkundige. Ik heb in de wijkverpleging gewerkt en in de medische opvang van de toenmalige asielzoekersopvang AVO de Vogelmient en later op Noorderbuurt. De bewoners kwamen uit Irak, Syrië, Azerbeidzjan, Koerdistan en andere landen. Mensen uit een totaal andere cultuur. Ze kwamen hier tot rust en probeerden een nieuwe leven op te bouwen. Wij waren onderdeel van de GGD en als hulpverlener een soort buffer tussen de reguliere medische zorg en zelfredzaamheid. Het was geweldig leuk werk en we moesten vaak improviseren. Ik vond het leerzaam, waardevol en heel bijzonder. Ik bewaar er heel plezierige herinneringen aan.''
Nu werk je in het onderwijs. Je hebt een behoorlijke carrière-switch gemaakt. Hoe ben je zo op de school terechtgekomen?
"De asielzoekersopvang op Texel sloot, ik kon mee naar Den Helder, maar daar voelde ik niets voor. Tot die tijd had ik er nooit aan gedacht om les te gaan geven. Ik kwam op OSG De Hogeberg voor een informatief gesprek over jeugdhulpverlening. Ze bleken iemand nodig te hebben voor geschiedenisles. Ik ben de opleiding geschiedenis gaan volgen en zo ben ik voor de klas gekomen.''
Je maakte carrière in het onderwijs.
''Het omgaan met kinderen ligt mij goed en het lesgeven ging mij goed af. Ik heb mij verder ontwikkeld. Eerst werd ik coördinator van het Leerwerktraject, toen teamleider VMBO-onderbouw en inmiddels ben ik afdelingsleider VMBO. Ik ben er trots op dat ik mijn werk, ook na mijn scheiding, altijd heb kunnen combineren met de opvoeding van mijn drie kinderen. Het is grappig hoe dingen kunnen lopen in het leven. Als ik de stap naar Texel niet had genomen, was ik ook misschien wel niet in het onderwijs terechtgekomen."
In 28 jaar een echte Texelaar geworden?
"Een echte Texelaar mag je natuurlijk niet zeggen als je van de overkant komt. Dat ga ik dan ook niet zeggen. Ik voel me hier wel gewoon heel erg thuis. Mensen groeten elkaar en kennen elkaar. Dat vind ik waardevol."
Hoe ervaar je Texel?
"Texel is echt een geweldige plek om te wonen. Ik ben een bevoorrecht mens dat mijn achtertuin eigenlijk het strand en de duinen zijn."
Ben Fledderus, student journalistiek